YrekD

witaj, myślę, że Twoja sytuacja jest złożona, jest tu kilka ważnych rzeczy: - przede wszystkim piszesz o powtarzającym się (zwłaszcza w podstawówce) modelu reakcji otoczenia rówieśniczego na Twoją osobę - tu akurat orężem był Twój wygląd - według nich zasługujący na napiętnowanie, to o tyle ważne, że w tym wieku właśnie na podstawie relacji rówieśniczych kształtuje się między innymi własne poczucie wartości i ta grupa stanowi wyznacznik akceptacji siebie, czyli jednej z podstawowych potrzeb nas wszystkich, - to, jaki dostałaś "komunikat" od ważnych dla Ciebie ludzi w jakimś stopniu uogólniło się na Twoją ocenę siebie, także w wymiarze akceptacji swojego wyglądu i doszukiwania się w nim wad dyskwalifikujących się tym w razem we własnych oczach - np.: waga; swoją drogą dość typową jest potrzeba schudnięcia, czyli de facto próba sprostania wymogom otoczenia i "usunięcia" tego, co dotychczas odróżniało Cię od tych osób, - moim zdaniem przynajmniej część opisywanych dolegliwości, myśli i pomysłów na rozwiązanie problemu (m.in. samobójstwo) wskazywać może na epizod depresyjny, on wcale nie musi wyglądać tak, jak wyobrażamy sobie klasycznego "doła", depresja ma wiele twarzy ale jej efektem zazwyczaj jest jedno - negatywne myślenie o sobie, świecie dookoła, a zwłaszcza o przyszłości, apatia anhedonia, obojętność czy myśli samobójcze są tez bardzo częstym jej objawem. Dobrze, że masz odwagę o tym pisać. Warto dla siebie szukać pomocy, bo depresja to poważna choroba ale można z nią wygrać, tylko trzeba zwrócić się po pomoc we właściwym kierunku i momencie. Pozdrawiam..

Witaj Przede wszystkim wielki szacunek, że zdecydowałaś się z tym w jakiś sposób wyjść na zewnątrz i szukać pomocy. Sprawa jest jak widać mocno złożona. Przede wszystkim widać problem w stanie Twojej mamy, która ewidentnie potrzebuje pomocy w zakresie stabilizacji i radzenia sobie ze swoimi emocjami. To, że nie chce brać leków m.in. w obawie o stygmat "psychicznej" jest w sumie dość typowe i raczej tylko potwierdza moje przypuszczenie, że jej problem istnieje i jest duży. To jedna rzecz. Druga sprawa to Twoja kondycja psychiczna w związku z waszymi relacjami w rodzinie, które same w sobie są trudne. Są u Was takie dwa "obozy" w domu, tj. mama i Ty z tatą. Myślę, że jak najbardziej masz prawo odczuwać psychiczne a może i fizyczne już zmęczenie całą tą sytuacją, biorąc również pod uwagę czas jej trwania i małe perspektywy jej szybkiej zmiany. To normalna reakcja na skalę przeciążenia problemem. Uważam, że warto w pierwszej kolejności zadbać o siebie, swój stan psychiczny i wypracować sposoby radzenia sobie z zachowaniem mamy w domu. To, że dotychczasowe sposoby pomocy jej zawiodły, nie oznacza, że już nic innego nie da się zrobić, warto tylko pomyśleć nad może innym sposobem żeby jej ale również i przez to Tobie pomóc, m.in. poprzez stwierdzanie faktów, nazywanie rzeczy po imieniu, odwoływanie się do własnych uczuć w związku z tymi sytuacjami i proponowanie rzeczowej rozmowy w kierunku modyfikacji. To niełatwa i żmudna droga ale często metodą małych kroków można wiele zdziałać. Pozdrawiam

może na początek zechciej bardziej sprecyzować problem..od kiedy, na czym to dokładnie polega, czy i jak próbowałaś sobie z tym radzić, no i skąd wiadomo, że są to absolutnie wszyscy? Może wtedy uda się coś więcej powiedzieć..

Witam obecnych W sumie jeszcze świeżo upieczony czterdziestolatek, zawód wyuczony (i wykonywany) psycholog:) Z wieloma pasjami i chęcią obcowania z ludźmi, choć pierwszy kontakt pewnie nie zawsze na to wskazuje. Mocno wierzący w duży potencjał "uzdrawiający" sieci, stąd między innymi moja obecność tutaj.. Miło mi tu być, kto wie..może i moja osoba się tu komuś przyda.. Pozdrawiam zagubionych..