Powrót do normalności

[nahnah]

Witam, jestem 25 letnią kobietą i od pewnego czasu cierpię na zupełną bezsilność. Nie wiem nawet jak mam opisać mój stan. Wszystko zaczęło się od śmierci rodzica. Następnie gdy zaczęłam sobie z tym w jakikolwiek sposób radzić, próbować nie myśleć pojawił się inne problemy. Mam kochającego mężczyznę i zaczęłam szukać dziury w całym, opowiadać mu całą swoją, nie zawsze dobrą przeszłość. Nie chciałam tego robić ale czułam silną potrzebą wewnętrzną, czułam tzw uścisk w żołądku i roztrzęsienie gdy wiedziałam, że on czegoś może nie wiedzieć.  Gdy jeden paskudny temat wyszedł mi z głowy, przychodził następny. Następnie zaczęły się problemy w pracy. Wszystkie problemy zaczęły mnie przygnębiać i wszystko przestało mnie cieszyć. Ostatnim czasem mieliśmy ochotę z Ukochanym trochę się wyluzować i poszliśmy do baru na kilka drinków. Niosło to za sobą takie konsekwencje, iż po prostu nie pamiętam co się działo i bałam się, że zdradziłam Ukochanego. Mój Ukochany zapewniał mnie, iż nic takiego absolutnie nie miało miejsca i cały czas kontrolował sytuację, że nie odstępował mnie na krok. Chwilowo uwierzyłam, ale następnie później przypominam sobie twarzy jego brata, który po prostu przechodził i przywitał się z nami. Wmówiłam sobie, że to na pewno z nim go zdradziłam, chociaż nawet nie miałam podstawy aby tak myśleć, żadnej i nie mogę się pozbyć tego typu myśli. CO mam w tej sytuacji zrobić? Nie potrafię się na chwilę obecną cieszyć niczym. Uprzejmie proszę o pomoc w tej sprawie i rady abym wiedziała co robić dalej.

[nahnah]

Czy mogłabym uprzejmie prosić o odpowiedź i jakąkolwiek radę?

[psycholog Mirela Batog]

Droga nahnah,

trudno jednoznacznie znaleźć i wyjaśnić przyczynę tego, co obecnie czujesz i przeżywasz. Potrzebny jest dokładny wywiad i więcej danych. Na pewno warto w tej sprawie podjąc pracę z terapeutą, ponieważ definitywnie przeżywasz dużo nieprzyjemnych uczuć, a wcześniej doświadczyłaś również trudnej i ciężkiej sytuacji stresowej- prawdopodobnie jeszcze wcześniej również przeżyłaś jakieś doswiadczenia traumatyczne, być może nie końca rozwiązane- tak odczytuję to, co nazwałaś "nie zawsze dobrą przeszłością". Utrata rodzica to zawsze olbrzymia zmana w życiu i trudne przeżycie, nawet dla dorosłego człowieka. Osierocenie boli niezależnie od tego, czy jest się dzieckiem nieletnim, czy dzieckiem dorosłym. Akcpetacja i wsparcie Ukochanego są bardzo ważnym czynnikiem umożliwiającym powrót do równowagi i takiego stanu, byś czuła się tak dobrze, jak tego chcesz- może Ci w tym pomóc terapia. Podczas terapii w bezpiecznej atmosferze, bez oceniania, za to z pełną akceptacją i empatią terapeuty będziesz miała okazję przepracować rózne zdarzenia ze swojej przeszłości, pożegnać się z tym ciężkim bagażem, który nie pozwala Ci iść dalej i cieszyć się życiem tu i teraz. Myślę, że terapia w nurcie poznawczo- behawioralnym lub systemowym może pomóc Ci spojrzeć na pewne wydarzenia z innej strony, realnie zmienić Twoje myśli, emocje oraz przywrócić lepszą jakość życia.

Pozdrawiam serdecznie

Mirela Batog