Relacje z rodzicami

[Lalanka]

Proszę o pomoc, nie wiem już co robić. Moje relacje z rodzicami zawsze były dość poprawne, oni uważali wręcz ze wychowali mnie w sposób idealny. Nigdy się nie zbuntowałam jako nastolatka, za to wszystkie awantury w domu były o to, że powiedziałam coś nie takim tonem jakim życzyli sobie tego moi rodzice. I tak im zostało do moich dorosłych lat. Mój ojciec jest osobą, jak to sam określa, bardzo ekstrawertyczną, co się objawia tym, że w towarzystwie mówi tylko on, on wszystko wie najlepiej. Jestem z wykształcenia tłumaczem języka rosyjskiego i on tez zna ten język. Ale za każdym razem kiedy pytał mnie jak coś jest po rosyjsku i mu odpowiadałam, mówił mi ze jestem głupia i się nie znam. Tak w żartach to mówił. 

 

Od dziesięciu lat jestem mężatka i mam kilkuletnie dziecko. Mój mąż jest bardzo wyczulony na szacunek i poczucie własnej wartości, z tego względu nieraz zachowania mojego ojca go irytowały, a i ja zaczęłam na nie bardziej zwracać uwagę, bo z wiekiem mój ojciec zaczynał się coraz gorzej zachowywać, a mama zawsze go tłumaczyła, zawsze stawała po jego stronie, jednocześnie będąc bierna i udając ze ona umywa ręce i przecież zawsze mnie wspiera.

Jakis czas temu wybuchła wielka awantura w dniu naszej przeprowadzki kiedy moi rodzice opiekowali się moim dzieckiem. Byliśmy szaleńczo zmęczeni a ojciec robił uwagi ze nie mamy prawa być zmęczeni bo sami się na to zdecydowaliśmy wiec powinnismy być szczęśliwi. Mąż odburknął mu coś zirytowany i został przez ojca ochrzaniony jak małe dziecko ze nie będzie się do niego zwracał tym tonem.

Do tego dochodzi podkopywanie przez ojca moich rodzicielskich decyzji i mojego autorytetu jako rodzica. Przy moim dziecku jawnie je kwestionuje i robi po swojemu.

W ostatnim czasie doszło do sytuacji, w której mój ojciec po większej ilości alkoholu bardzo wulgarnie mnie nazwał, usłyszał to mój mąż i moje dziecko. Mąż stanął w mojej obronie, mówiąc ze tata od dawna podkopuje moje poczucie własnej wartości i jeszcze słyszy to nasze dziecko. Od tamtej pory nie mam kontaktu z rodzicami, napisałam im ze potrzebuje czasu żeby to siebie wszystko poukładać i jestem zapisana do psychoanalityka. Najpierw probowali mnie skłonić do spotkania lub telefonu pisząc mi ze mama się bardzo złe z tym czuje, cały czas płacze itp. Kiedy odmówiłam zaczął się szantaż emocjonalny. Od wyśmiewania mojej wizyty u psychoanalityka, bo chyba nie będę się leczyć z relacji z rodzicami z którymi nie mieszkam od tylu lat, przez udowadnianie mi ze przecież tyle lat mnie wspierali pomagając przy dziecku i ze to ze ojciec wyrzucił mojego męża z domu za fraki to było staniecie w mojej obronie bo mama zrobiłaby to samo gdyby zdążyła przed tata (wiem ze to brzmi bez sensu ale to ich autentyczna argumentacja), aż po podkopywanie mojej relacji z mężem i próby wejścia pomiędzy nas oraz groźby ze któreś z nich popełni samobójstwo. A to wszystko dlatego ze nie przyjęłam od razu przeprosin, nie chciałam się spotkać i od razu wszystkiego zamieść pod dywan i potrzebowałam czasu. Proszę o radę co mam robić. Na razie ignoruje ich wiadomości, nie mam siły przepychać się z nimi w smsach...

Edytowano Kwiecień 24, 2019 przez Lalanka
Dokończenie posta

[Kindia]

Moim zdaniem to bardzo trudne, gdyż trudno jest zerwać relacje z rodzicami, człowiek nauczony jest żyć w stadzie. Mnie jeszcze trudniej, gdy jestem w gronie rodziny męża. Do mnie nikt nie przyjeżdża np. na grilla. Dodam, że ma 3 rodzeństwa. Tato cierpiał na sieroctwo, brak edukacji, wychowywanie przez ciocie, brak adopcji, wyjście z domu bez posagu to wszystko spowodowało, że cierpiał na bardzo duże lęki z powodu porzucenia, gdyż jego nadużywająca alkoholu mama pozostawiła go u swojej mamy. Generalnie brat i siostra również przejęli lęki zw. z sieroctwem, nadużywają alkoholu, co prowadzi do długów. Mama jest z dobrego domu i mieszka z nimi, gdyby nie to dawno zerwałabym kontakt z bratem i siostrą. Mama, jak to mama będzie z nimi do końca, niestety często ma żal że nie pomagamy finansowo. Więc pomogłam raz pożyczając sporą kwotę pieniędzy. Minęły dwa lata, w domu rodzinnym się pokłócili i do spłaty pożyczki nie dochodzi. Gdyby nie mąż dawno uległabym ich prośbom, manipulacjom i skończyłabym prawdopodobnie jak oni. Jestem 10 lat po intensywnej terapii i wdałam się znowu w relacje próbując im pomóc. Wierzyłam że ich wyciągnę z tych lęków niestety one są zbyt silne i powodują u nich nieracjonalne zachowania. Chciałabym tylko mieć takie problemy jak Pani. Mój własny dom rodzinny jest zastawiony, pod pożyczkę dla brata który nie radzi sobie z niczym. Spodziewam się że oni utracą ten dom. Najbardziej żal mi mamy, niestety z bezradności czasem też sięga po alkohol po 50 latach kontroli ze strony porzuconego sieroty to mnie nie dziwi, ale ja nie chcę znać alkoholu i dlatego bardzo cierpię, że oni nie są tacy jak ja i moja druga siostra. 

[Kindia]

Dziękuję za poradę tak zrobię. To będzie trudny i długi proces. Dłużej tak być nie może, gdyż jestem dorosła. nie chcę żeby fakt, iż moja rodzina sobie nie radzi źle wpływał na moje emocje. Doszłam już do ściany i nie widzę szansy na to żeby się nadal angażować w przekonywanie, że źle robią. Spróbuję dowiedzieć się co mogę jako siostra dla nich zrobić jeżeli chodzi o leczenie. Na pewno nie będzie to za ich zgodą, tylko przymusowe. Moja mama już kiedyś skierowała siostrę na takie leczenie. Pora na drugie. Jeżeli trzeba będę pomagać mamie tylko w ten sposób. Na rozmowy z nimi nie mam siły.