Nie umiem być taka jak kiedyś

[Paula1919]

Opisze siebie i swoją historie. Mam 20 lat i mieszkam na wsi. Jestem dziewczyną która często stresuje się pierdołami i która za dużo myśli a kiedy potrzeba nie myśli wcale. W podstawówce i gimnazjum czułam się lepsza od innych pod względem inteligencji, umiejętności i talentów głównie manualnych, zdobywałam pierwsze miejsca w konkursach i miałam na świadectwie zawsze czerwony pasek. Ale za to byłam nieśmiała i byłam w cieniu mojej byłej przyjaciółki. W 3 gimnazjum zaczęłam spotykać się z moim kolegą, nie byłam pewna co do tego związku (teraz wiem ze od początku go kochałam) ale to dlatego ze to był moj pierwszy chłopak i nie byłam przygotowana do związku. Wtedy zaczęłam bardziej skupiać się na sobie, swoim wyglądzie i życiu towarzyskim, ale nie opuszczając się w nauce. Przed liceum udało mi się zmotywować i schudnąć jakieś 8 kilo. Ciężko pracowałam ale byłam szczęśliwa bo dobrze czułam się w swoim ciele, w liceum i podobałam się innym i chłopakom )nie ukrywam ze dawało mi to radość chociaż miałam dalej swojego chłopaka). Uczyłam się dobrze ale okazało się ze są osoby które uczą się lepiej ode mnie (co było dla mnie niepojęte). Jakoś to liceum przeleciało na narzekaniu i „egzystowaniu” (czego teraz żałuje bardzo). W klasie maturalnej przytyłam bo zaczęłam zajadać stres który towarzyszy mi nieustannie po dzień dzisiejszy (wtedy miałam problemy z chłopakiem i rodzice mieli wypadek, do tego matura). Od tego czasu nie jestem w stanie schudnąć na czym bardzo mi zależy bo mam objawy kompulsywnemu objadania się (od jutra dieta a dziś nawpierniczqm się ile wlezie i tak bardzo czesto) poza tym zdałam prawo jazdy ale mam pewien lęk przed jazda samochodem, nie wiem z czego on się wziął ale nie jestem zbyt dobrym kierowca chociaż zawsze to było moje marzenie miec fajne auto i bardzo dobrze jeździć (a nie jeżdżę wcale, jak trafi się okazja to się z tego „wymykam” , raz wzięłam od taty auto i miałam stłuczkę na parkingu). Nie wiem jak się do tego przekonać, planuje kupić swoje auto z automatem ale nie wiem czy to pomoże. Poza tym tak dobrze się uczyłam a nie poszłam na studia bo nie wiedziałam na jakie i nie wiem co robić w życiu a zawsze chciałam dokonać czegoś wielkiego albo być przynajmniej bardzo dobra w jakiejś dziedzinie. Byłam dwa razy za granica, pare razy zmieniałam prace, teraz jestem w trakcie studium kosmetycznego i dalej czuje ze to nie to . Nawet poszłam na staż i niby nie jest źle ale trafiłam na taki dziwny salon i dalej nie jestem pewna czy chce to robić ale to nie wina salonu tylko moja. Byłam pół roku w USA i zastanawiam się czy by tam nie wrócić, niby nie legalnie i praca ciężka ale zarobki bardzo dobre. W dodatku planujemy ślub z narzeczonym (tym z którym jestem od gimnazjum) i budowę domu wiec pieniądze będą bardzo potrzebne. Rodzice nie pomogą bo ani nie maja pieniędzy . Tylko to nie jest na dłużą metę jeśliby się zastanowić. „Po krótce”opisałam jak wyglada moje życie. Teraz mam poczucie ze się bardzo marnuje ale nie mam pojęcia co bym mogła ze sobą zrobić. Cały czas jestem zestresowana z błahych powodów i tym ze nie radzę sobie jako kierowca i jestem spięta za kołkiem wiec nie jeżdżę wcale. I tym ze nie poszłam na studia i tym ze nic nie osiągnęłam bo od liceum tylko „egzystuje”. Jedyne co sprawia mi przyjemność to zakupy (!) A i moja wiara jako katoliczka się bardzo pogorszyła.no i bardzo bym chciała schudnąć ale nie potrafię się opanować jak kiedyś i zmotywować do ćwiczeń i ruchu. Czuje się brzydka, gruba i głupia blondynka.  Pomocy, nie chce tylko egzystować , chce zacząć „żyć”, czuć ze potrafię cokolwiek w życiu osiągnąć .