poczucie winy, brak sensu w standardowym zyciu

[channel]

Nie wiem czy to normalne i jak z tym już żyć. Otóż całe życie mam takie odczucie, że jestem czegoś winna światu. Już tłumaczę. Chodzi o to, że za dużo mam jak na to ile pracy w to włożyłam. I nie, nie mam "bogatych rodziców", rodzice wręcz chcą mi często coś dać (hajs, działkę) a ja tego nie chce bo muszę na wszystko zapracować sama. Kwestia w tym, że żyje sobie w cywilizowanym kraju, mam dostęp do edukacji, służby zdrowia, wyjeżdżam sobie na wakacje, prędzej czy później uzbieram na tą kawalerkę ale uzbieram. Nie to co ludzie w słabo rozwiniętych krajach, nie to co sieroty, dzieci i dorośli z niepełnosprawnościami. Ciężko mi się zasypia myśląc o tym jaki jest ten świat. Od zawsze czuje że chce coś z tym zrobić. Zwykła praca (choć teoretycznie to moja wymarzona) mnie nie zadowala, mogłabym nawet pracować dużo poniżej moich kwalifikacji ale wiedząc, że robię coś dobrego dla świata, pomagam. Brałam udziały w różnych wolontariatach ale dalej to nie to. Czuje że po coś to życie mam i nie chce go poświęcac/marnować na standardowe życie typu praca+mąż+dzieci choć rozumiem, że dla kogoś innego jest to spełnienie marzen i ogólnie satysfakcjonujące życie. Wiedząc, że tyle ludzi potrzebuje pomocy, tyle dzieci opieki - nie chce dokładać światu kolejnych. Sama nie potrzebuje wiele - jedzenie, podstawowe produkty do higieny i łóżko i mogłabym pomagać za to.

Może to kwestia tego, że jako noworodek dużo chorowałam i ledwo przeżyłam? I gdzieś to w podświadomości jest... Może to kwestia niskiej samooceny którą podświadomie potrzebuje podbić bo przecież będąc taką siostra Teresa czy Martyna Wojciechowska każdy ma do ciebie szacunek i każdy cię lubi.

Mam 22 lata.

[Honrado]

Hej, na to jacy jesteśmy składa się masa rzeczy. Może to mieć związek z ciężką chorobą w niemowlęctwie. Może już wtedy stałaś się trochę bardziej lękliwa, lęk przyczynił się do niskiej samooceny w okresie dorastania, a teraz sprytną nieświadomą sztuczką umysłu chcesz "kupić" sobie dobrą opinię wśród ludzi, deprecjonując jednocześnie swoje potrzeby. 

Wspaniale by było, gdyby po Ziemi chodzili wyłącznie ludzie z taką samą chęcią do pomagania i troski o innych. Pytanie tylko czy ta dobroć byłaby wynikiem miłości i czystego serca, czy kompulsywnym przymusem ratującym kruche ego. W Twoim wypadku poczucie winy wobec świata wskazywałoby ne drugą opcję. Coś Cię musi uwierać, czegoś brakować, skoro bywałaś wolontariuszką i mówisz, że to nie było to, nie zaspokoiło Twoich potrzeb. Może powiesz... czego brakowało Ci w pracy w wolontariacie?

Jak to jest czuć się winną czegoś światu, mogłabyś to trochę rozwinąć? Dosłownie całe życie masz takie odczucie? Jako malusia dziewczynka już tak miałaś?