Rozstanie mimo miłości?

[Dziewczyna2000]

Witam
Sama nie wierzę, że jestem aż tak zdesperowana, niezdecydowana czy niedojrzała że proszę o radę na forum...

Jestem w zwiazku od 7 lat. Ja mam 22 lata a mój partner 23. Mieszkamy wspólnie od 4 lat. Rok temu mieliśmy ogromny kryzys, ponieważ moje uczucia w stosunku do niego wygasły całkowicie przez brak wspólnej komunikacji. Udało nam się to naprawić jednak... no właśnie...

Jest on graczem oraz bałaganiarzem i to jest największy problem. Potrafi grać 8-10h dziennie mając możliwość. Gdy mu powiedziałam, że według mnie przesadza, jest to za dużo to powiedział:
- "tak odreagowuję cały dzień/tydzień pracy. Jakbym ten czas poświęcał na oglądanie tv w salonie, spacery czy coś innego to byłoby to akceptowane tylko przez Ciebie". Ma bardzo wymagającą i stresującą pracę to muszę przyznać, ponieważ pracuje w korpo i nie mają przez 8-9h chwili oddechu, więc już się zastanawiam czy to ja nie przesadzam i muszę się przyzwyczaić...
Jego schemat wygląda tak:
9;00-18;00 praca
18:30-19:30 czas ze mną
20:00-00:00 granie
00:00-8:00 sen
a w weekendy natomiast:
13:00/14:00 pobudka
14:00-16:00 komputer (ponieważ ja jestem na uczelni)
16:00-18:00 wspolny czas
18:30:-3:00/4:00 gry 
Czasami ma jakies spotkania graczy na dluższe granie i tego czasu nie ma dla mnie w ogóle. Ma w tych grach tak dziwnych znajomych, że aż szkoda gadać. Była sytuacja, że mówił o mojej chorobie (padaczka lekooporna jednak jestem rok po operacji i już jest w porządku) i jeden z nich zapytał "- a dostała kiedyś ataku podczas seksu? Czuła coś wtedy?" to mój "mądry i cudowny" facet powiedział "- jakbym zwykły seks zamienił na anal to by się nie zorientowała". Jak to się wydało, płakałam przez tydzień w poduszkę. Zabolalo strasznie (nigdy się na tę formę seksu nie zgadzam bo zwyczajnie sprawia mi ogromny ból a on czasami się za to obraża). Nie chce stosować antykoncepcji (on), bo "- jak zajdziesz to damy radę". Nie damy! Jesteśmy w kiepskiej sytuacji finansowej a on chce tylko przyjemność... Coraz bardziej widze w nim nastolatka a nie dorosłego mężczyznę. Kiedyś przymykałam na to wszystko oko ale chyba... dojrzewam (?). Nie ukrywam - nie raz miałam myśli jakby to było cudownie mieszkać samej, zacząć coś nowego, odżyć... Później wracają jednak myśli:
- "mam tak cudowną (przyszłą) tesciową"
- "romantycznego, kochanego i troskliwego faceta, który jest zawsze moim wsparciem i przez którego czuję się bezpiecznie"
- "wynajmujemy razem mieszkanie, mamy jeden kredyt, wspólne rzeczy, plany"
- "to już 7 lat..."
itd. 

Co do bałaganiarstwa - nie zwraca na porządek uwagi kompletnie i ma to w naturze jak i charakterze bo od 3 lat próbowaliśmy to zmienić. Tablica korkowa, kredowa, kartki na lustrze z przypomnieniem , SMS - nic. Naczynia mogą leżec brudne tygodniami, podłoga może nie być wcale myta, ubrania porozrzucane, kurz to już w ogóle. Mamy psa - szczeniaka. Jest nauczony załatwiać się na matę w razie "w". Można się domyślić, że tę matę trzeba wymieniać a jak jest "grubsza sprawa" to ją wyrzucić. To również może sobie leeeeżeć i leeeeeżec. Rozmowy były, to nic nie da.

Jest troskliwym, kochającym, szczerym i wiernym partnerem jednak ja jakoś męczę i duszę się przez te dwie rzeczy. Co mam zrobić? Próbuję na siłę to zaakceptować, przetłumaczyć sobie że on potrzebuje wolnego czasu i jakby jeszcze udało mi się zaakceptować to to bałaganiarstwo... tego nie potrafię. Odejść nie potrafię, tylko nawet mam myśli czy to miłość czy jedynie przywiązanie i wygoda. Wykończę się psychicznie bo jak mówię co mi przeszkadza i co z tym czuję to zaczynam mieć wyrzuty sumienia. Właśnie przez to wcześniej nie rozmawialiśmy wcale bo byłam zdania, że milczeniem uniknę tego uczucia i bólu, wymiany zdać, nie wyjdę na jędzę. Jednak skończyło się na wygasłych uczuciach, więc już nie popełniam tego błedu.