bycie odrzuconą przez rodziców

[Słonecznik]

Hejka, jestem z moją dziewczyną już lekko ponad rok, początkowo ukrywałam swój związek przed rodzicami, natomiast w momencie bezsilności po ich wielokrotnych docinkach  postanowiłam im powiedzieć. Spotkałam się z ogromną krytyką i wieloma krzywdzącymi słowami z ich strony pokroju "ty jesteś jakaś nienormalna", "zobaczysz, za jakiś czas zmienisz zdanie", "zepsułaś tę rodzinę", "wynoś się z domu", "pod naszym dachem nie będzie to tolerowane" i wiele innych z przekleństwami w roli głównej. Chcę podkreślić, że zawsze ze strony mammy słyszałam słowa, które świadczyły by o dużej tolerancji z jej stromy w kierunku społeczności LGBT+, natomiast niestety nie w przypadku jej własnego dziecka. Moje zdrowie psychiczne kompletnie ucierpiało z powodu stale powtarzających się komentarzy z ich strony co doprowadziło to wielu myśli samobójczych, spowodowanych również tym, że powiedziano mi, że mam się wyprowadzić z domu. Zaczęłam spędzać wtedy jak najwięcej czasu poza domem, często chodząc na nocki do przyjaciółki. Przychodząc zapłakana zwierzyłam się ze swojego problemu jej rodzicom, ku zdziwieniu obdarzyli mnie dużym wsparciem, zrozumieniem i troską, jak i zdziwieniem, że moja mama mogła mi takie słowa powiedzieć.  Myślałam, że momentem przełomowym, niecały miesiąc później, będzie rozmowa z moją mamą, w której cała zapłakana mówiła jak ważna dla niej jestem, jak bardzo chce ze mną mieć dobry kontakt, że chce ze mną rozmawiać o każdym aspekcie mojego życia, chce żebym chodziła na terapie i żebym była szczęśliwa, jak i to, że chce rozmawiać ze mną o mojej dziewczynie, mimo że jest to dla niej trudne, ale się bardzo postara. Przez jakiś czas zapowiadało się dobrze. Na ten moment czasem jest dla mnie miła, a czasem, nawet gdy tylko powiem, że jadę z moją dziewczyną na dwa dni do jej domu rodzinnego automatycznie zmienia się jej humor i traktuje mnie bez szacunku, jak nie swoje dziecko. Wystarczy, że wspomnę, że zostaję na noc w mieście, w którym mieszka, w którym studiujemy  (czyli niedaleko mojego miasta) ponieważ boję się wspomnieć o jej imieniu nawet, spotykam się z nagłą zmianą jej humoru i oschłym traktowaniem mnie. Mój tata nie ma swojego zdania i ślepo podąża za wszystkim co mama powie. Mam 21 lat, studiuje i pracuje, natomiast nie mogę się narazie wyprowadzić z domu, ponieważ wspierają mnie częściowo finansowo, natomiast planuje dużo zaoszczędzić i się całkowicie uniezależnić. Za każdym razem gdy wracam po zajęciach boję się przekroczyć próg domu, jestem w ciągłym stresie, nie jestem w stanie normalnie jeść, jak się uda to chociaż jeden mały posiłek w ciągu dnia, po którym  i tak jest mi niedobrze.  Bardzo często przez krzywe spojrzenia i niemiłe odzywki wpadam w ataki paniki. Ciągle mam wszechobecne myśli, że robię coś złego, że ze mną jest coś nie tak. Czuję się winna, że jestem z osobą którą kocham. Napędza to wiele nieprzyjemnych myśli, z którymi coraz trudniej jest mi sobie poradzić. Jestem wysoce wrażliwą osobą, jestem bardzo świadoma emocjonalnie. Kocham moją mamę i dlatego zależy mi tak bardzo na jej dobrym zdaniu o mnie. Nie daję już sobie rady słysząc zgryźliwe komentarze bądź widząc krzywe miny z jej strony. A samo ignorowanie nie działa bo te myśli się potęgują, przez co odbiór zachowania mojej mamy jest coraz gorszy. Czuję, że psychicznie się wykańczam i jadę na oparach. Są też dobre momenty, natomiast fakt, że we własnym domu nie jestem akceptowana jest wyniszczający. Totalnie już nie wiem co robić. Byłam na wielu konsultacjach, podejmowałam się terapii psychologicznej jak i farmakologicznej przez jakiś czas. Niestety nie zdziałały zbyt wiele. W jaki sposób mogę sobie radzić z jej odzywkami żeby za każdym razem nie czuć się źle? Jak poradzić sobie z ciągłym poczuciem winy? Jak przestać się ciągle stresować jej reakcjami na to co mówię?