Brak akceptacji przez rodziców męża

[sarajen 6]

Witam , jestem z związku małżeńskim od 6 lat . Wspólnie z mężem mamy 3 dzieci . Od samego początku była wyczuwalna niechęć do mojej osoby ze strony teściów. Może chodziło o inne pochodzenie , brak studiów ...  Najgorsze w tym wszystkim jest to ,że mój mąż nigdy nie stanął w mojej obronie. Parę dni temu byłam u teściów sama z dziećmi i usłyszałam takie zdanie od teścia  " myślisz ,że chce cię tu widzieć ? Dzieci tak ale nie ciebie " . Oczywiście zabrałam dzieci i wyszlm.Mam żal do męża ,że nie odezwał się ani słowem . Jestem rozdrażniona , podłamana i osamotniona . Za parę dni dzień ojca ,a mój mąż pewnie jakby nigdy nic zadzwoń z życzeniami . Jak mam się zachować ? Powinnam się odezwać , wymusić wsparcie ,czy udawać że nie ma tematu ? 

[Honrado]

Witam. Udawać, że nie ma tematu - nie, bo temat jest, uciekając od niego nic się nie zmieni. Wymusić wsparcie - też nie; wymuszone wsparcie to sztuczne wsparcie. Jeśli w ogóle udałoby się je uzyskać, raczej nie byłoby skuteczne, nie czułabyś się z tym dużo lepiej. Dobrym rozwiązaniem powinna być szczera rozmowa z mężem. Postaraj się na spokojnie i bardzo poważnie wytłumaczyć mu jak wtedy się poczułaś, jak odebrałaś zachowanie teściów i brak jego reakcji, jak czujesz się teraz i czego od niego oczekujesz. Zastanówcie się co można zrobić, żeby to się nie powtórzyło. Nie krzycz na niego, nie oskarżaj, wszystko na spokojnie.

[sarajen 6]

Podjęłam rozmowę . Powiedziałam co czuje i jak bardzo mnie to urazilo . Mój mąż powiedział że jest zszokowany zachowaniem ojca i jest mu bardzo przykro i w zasadzie temat jest zamknięty . Rozmawia ze swoim tata jakby nie było tematu . Taka sytuacja gdzie mój mąż boi się odezwać do ojca powtórzyła się niejednokrotnie przez te lata . Mam wrażenie że on myśli że to jest tylko mój problem a on się nie chce wtrącać by nie popsuć relacji z rodzicami . Nie wiem już co mam robić . Mieszkamy w lesie ,nie mamy sąsiadów , jestem z 3 dzieci ( 1 rok , 2 latka i 5 lat ) od 7 rano do 20:00 od poniedziałku do poniedzialku . Nie mam żadnej pomocy ani wsparcia męża . Rozmowa z nim jest z reguły przez telefon lub przy dzieciach . Jestem zmęczona , rozdrażniona a najbardziej odczuwają to dzieci . Ja nie mam już cierpliwości 

[Honrado]

Aha, więc mąż jest przy swoim ojcu małym , grzecznym, podporządkowanym chłopcem, który nie chce mieć problemów i może nawet się go boi? Tak to wygląda? A jak jest z teściową, tak samo wrogo nastawiona czy trochę bardziej ludzka? Może z nią udałoby się nawiązać sojusz. Musisz w ogóle odwiedzać teściów? Skoro nie jesteś tam mile widziana...

Ewidentnie przydałby Ci się odpoczynek, wakacje od bycia mamą i kurą domową. W tej sprawie jak najbardziej masz prawo wymagać pomocy od męża. Dlaczego Ci nie pomaga? Stanowczo domagasz się od niego tej pomocy, czy może łagodnie prosisz, a gdy nie ma reakcji, to dalej "robisz co trzeba zrobić, bo ktoś musi"?

Korzystaj z tego lasu, chodź często na spacery. Kontakt z naturą działa uspokajająco.

[sarajen 6]

Do tej pory jechałam do teściów z powodu syna ,który bardzo ich kocha . Relacje były poprawne aż do ostatniego spotkania .Mąż uważa ,że zarabianie pieniędzy jest najważniejsza sprawa i stawia to na pierwszym miejscu . Co do teściowej to poparla mnie ale za chwilę zaczęła tłumaczyć i chronić męża . Gdy zaszłam w 3 ciążę to miałam dużo wątpliwości i w tamtym momencie nie chciałam tego dziecka . Mój mąż zamiast ze mną porozmawiać to zadzwonił do swojej mamy wyzalic się ,a ta zadzwoniła do mnie z awantura . Od tego czasu była już dla mnie zimna i jakby obrażona . Tego wszystkiego jest tak wiele ,że mam w głowie już tylko jedno rozwiązanie - rozwód . Ale za chwilę zadaje sobie pytanie ,czy to będzie dobre dla dzieci ? Zapisałam nas na terapię małżeńska ale nie przyszedł na czas . Wiecznie się spóźnia i kłamie . Zapomniałam wspomnieć że mam 38 lat i  chodzę do szkoły ,a uczę się gdy dzieci usną o ile sama nie usnę . W noc wstaje 3-4 razy ,bo mała jest na piersi a starsza córka chce butelkę i jeszcze syn . Oczywiście wszyscy śpią ze mną 🙈 

 

[Honrado]

Mówisz, że mąż nie zachowuje się dojrzale, odpowiedzialność za rodzinę sprowadza do zabezpieczenia finansowego, nie przejmuje się zbytnio Twoim samopoczuciem, bywa że nie liczy się z Twoim zdaniem, ważniejsza jest dla niego mama. Spóźnia się, kłamie - okazuje brak szacunku. Nie widzi problemu, nie chce nic naprawiać, nie chce rozmawiać. Do tego wszystkiego masz na głowie trójkę małych dzieci i naukę. Rzeczywiście sporo tego.

Zastanawiasz się czy rozwód będzie dobry dla dzieci. Z zasady oczywiście lepiej jest mieć oboje rodziców w domu. Rozwód to rozpad rodziny i już samo to określenie brzmi boleśnie. Wiąże się z tym wiele stresu i dla małżonków, i dla dzieci. Na pewno negatywnie odbija się to na ich rozwoju. Chociaż, tak jak mówisz, teraz Twoje dzieci też odczuwają Twój zły stan i w pewnym stopniu to się na nie przenosi. Gdyby mąż był na przykład alkoholikiem, który was maltretuje, decyzja byłaby oczywista. Na szczęście jednak nie jest tak tragicznie, ale dobrze też nie. I co tu teraz robić...

Od jak dawna chodzi Ci po głowie rozwód? Jak rozumiem nawet nie wspominałaś o tym mężowi? Pewnie od razu powiedziałby rodzicom i dopiero by się zrobiło gorąco. No ale teściami nie ma się co za bardzo przejmować, nie o nich tutaj chodzi, tylko o Twoje zdrowie psychiczne i w konsekwencji dzieci. Zastanawiam się czy wizja rozwodu podziałałaby mobilizująco na Twojego męża i zacząłby się bardziej starać o dobro całej rodziny, czy może pogorszyłoby to tylko sytuację. Jak myślisz?