Napady złości, brak pewności siebie

[Wiki2312]

Witam. Jestem 39cio letnią kobietą, mam córkę, która ma 3 latka. Staram się być dla niej dobrą mamą, chociaż czasami popełniam błędy. Odkąd pojawiła się na świecie nasilił się mój brak pewności siebie, który powstał w dzieciństwie (tata był surowy, czasem uderzył, czułam się niedoceniana, moje uczucia były olewane, kiedyś ojciec powiedział, że jestem zerem). Mam napady zlości, wtedy krzyczę na córkę jak mnie wyprowadzi z równowagi, ostatnio zniszczylam zabawkę mojej córki na jej oczach i mialam wielkie wyrzuty sumienia, przepraszałam ją. Chociaż próbuje być dla niej lagodna i nie chce byc surowa to jednak czasem puszczają mi newry. Czytam o pozytywnej dyscyplinie i tą filozofią chce się kierować w jej wychowaniu. Jak mam stać się mniej surowa i spokojniejsza, jak przerwać to błędne koło, jak mogę stać się bardziej pewna siebie, jak pozbyć się negatywnych myśli, jak żyć pełnią życia, jak odzyskać radość życia? Boje się, że moja córka bedzie takim samym nerwusem jak ja, chociaż powtarzam jej codziennie, że ją kocham (coś czego moi rodzice mi nigdy nie mówili).

Edytowano Listopad 1, 2022 przez Wiki2312

[psycholog Joanna Cholewa]

Witam, 

ciężka praca przed Tobą, ponieważ potrzebna będzie psychoterapia w tym przypadku. Z tego co Pani pisze dzieciństwo jest cały czas przed oczami. Doświadczyła Pani przemocy w domu. Nie posiada Pani innych wzorców wychowawczych, przez co wychowuje córkę w ten sam sposób lub podobny. Natomiast jeśli chodzi o napady złości mogą być spowodowane tym, że ma Pani nerwicę lub podobne schorzenia. Brak pewności siebie wynika z negatywnego myślenia na swoj temat. Wszystko to trzeba powierzyć w ręce dobrego specjalisty.

 

Pozdrawiam

psycholog Joanna Cholewa

[kosmopolitanjasnogorski]

Witam. To, że ciężka i żmudna praca przed Panią jest prawdą i psychoterapia jest także konieczna. Warunkiem dobrej współpracy z psychoterapeutą jest jak Pani zapewne wie prawdomówność, szczerość i autentyczność a zwłaszcza to, co napisała Pani w swojej wypowiedzi, że "nikt nie powiedział Pani w dzieciństwie że Panią kocha". Miłość i uznanie w dzieciństwie jest konieczna dla dziecka, zwłaszcza tak wrażliwego jakim Pani kiedyś była, tak jak z resztą ja sam... . Nad tym szczególnie musicie Państwo razem z terapeutą dopracować. A jeśli chodzi o Pani córeczkę, to proszę obserwować jej zachowanie dyskretnie, tak by nie czuła się skrępowana. Słowa "Kocham Cię córeczko" nie może w tym wypadku pozostać dla niej bez znaczenia. Wiem to z własnego doświadczenia, ponieważ kiedy byłem dzieckiem też nikt mi nie powiedział: kocham Cię synu lub bracie" mimo, że mam ogromną rodzinę. Bardzo Pani współczuję i jednocześnie chyba trochę rozumiem, bo tak jak Pani nie doświadczyłem w dzieciństwie miłości, która jest w tym okresie konieczna jeśli chce Pani uniknąć w wychowaniu córki wystąpienia różnego rodzaju zaburzeń psychicznych. Będę Pani dopingował i życzył powodzenia zarówno w omówieniu z psychoterapeutą swoich problemów z psychiką, które niewątpliwie mają korzenie zapuszczone już w Pani dzieciństwie jak i co dla Pani teraz bardzo ważne wychowaniu córeczki. Pozdrawiam i szczerze życzę powodzenia w pracy nad sobą i wychowaniem córeczki. 

Edytowano Kwiecień 6, 2023 przez kosmopolitanjasnogorski