Mogę mieć depresję, ale silną wolę

[Saigiera]

Hej, mam dziwne samopoczucie. Leżę patrząc się w sufit przez godziny i jestem tego świadoma. Ale zawsze po jakimś czasie przestaje i idę coś robić. Cokolwiek. Bo wiem, że ludzie będą pytać, a o wiele bardziej męczące niż robienie czegoś jest odpowiadanie na pytania. Wiem, że potrzebuję pomocy, ale napisanie na forum to szczyt moich możliwości by ją zdobyć. Bo ludzie będą pytać dlaczego chodzisz do psychologa itd. Też nie chcę dzwonić, w sumie nie chcę rozmawiać. Mam wrażenie, że pomoże tylko ciągle przytulanie mnie, ale nikt nie będzie marnował swojego życia by mnie przytulać. Wracając, nie chcę robić rzeczy, nie mam na to siły, ale wiem, że muszę i jestem w stanie się zmusić. Może dlatego, że mam ciężką sytuację mieszkaniową, która niedługo się skończy i na to czekam, ponieważ utożsamiam tę sytuację z moim samopoczuciem. Czasem jak zostaję sama to mam ochotę coś sobie zrobić. Fantazjuję o tym i te wymysły pomagają, ale też krzywdzą. Sprawiają, że odczuwam ulgę, ale też muszę się bardziej wysilić by się skontrolować. Ciężko jest kiedy np jestem sama i wiem, że wystarczyłoby otworzyć okno i skoczyć. Przecież nikt by mnie nie powstrzymał, to zajęłoby parę sekund, wszystko by się skończyło. Lub wziąć nóż i wbić sobie w szyję. W takich momentach pragnę by ktoś mnie przytulał i w ten sposób powstrzymał, ale zawsze ciągle jestem wtedy sama i mam szczęście, że mam silną wolę. Bo zostało mi niewiele do wytrzymania tu gdzie jestem, ale z każdym dniem jest coraz gorzej. Czy mogę skoczyć? 

[Honrado]

Hej, znam fajny cytat Emila Ciorana "Gdyby nie idea samobójstwa, dawno już bym się zabił." Rozumiem, że myślenie o samobójstwie przynosi ulgę. Dobrze jest wiedzieć, że zawsze mamy wyjście awaryjne. Sam też już dawno temu obmyślałem, jak by to zrobić "w razie czego". Jednak póki co nie mam zamiaru tego robić, bo po co? Mamy do wykorzystania na tej ziemi ograniczoną liczbę dni, dlaczego by więc ich nie wykorzystać? Paradoksalnie myśl o samobójstwie może przywrócić do życia. Wyobraź sobie, że już umarłaś, w ten czy inny sposób, leżysz w trumnie, ludzie płaczą. wspominają Cię. Później zjadają Cie robaki, zostają kości... I co? Nic. Wszystkie problemy i zmartwienia się skończą, nic nie będzie bolało, nic nie będzie przeszkadzało. Skoro wiemy, że wszystko się skończy, dlaczego mamy się tym przejmować za życia? Jaki jest w tym sens?

Pragniesz przytulenia. Chcesz, aby ktoś zaakceptował Cię taką jaka jesteś, by powiedział, że wszystko będzie dobrze, by po prostu był z Tobą i dla Ciebie. Przytulić Cię nie dam rady, ale chyba dałbym radę potowarzyszyć Ci duchowo podczas rozmowy. Na pewno nie masz ochoty na rozmowę z kimś przyjaźnie nastawionym?