Jestem w ogromnych emocjach

[Jason]

Proszę wybaczyć, że będąc w ogromnych emocjach nie znalazłem lepszego tytułu dla mojego tematu.

Niby mógłbym poczekać aż się uspokoję, i wtedy napisać, ale problem polega na tym, że jak nie mam tych emocji, a tak jest przez 99% mojego czasu, to jestem zbyt ułożony, żeby cokolwiek robić.

To było w 2009 roku. Studniówka, tańczyłem z nią, ona była z jakiejś innej klasy. Nie pamiętam prawie nic na jej temat, nawet imienia. Nigdy poza tym nie miałem dziewczyny. Wtedy też nie miałem, bo to był jeden wieczór, potańczyliśmy sobie. Potem jakaś totalnie nieudana rozmowa, i potem już nic nie było.

Fajnie by było coś w stylu tego filmu "Absolwent" co właśnie obejrzałem. Znaleźć ją i razem gdzieś uciec. Jednak trochę mało prawdopodobne, bo po 13 latach ona może być z kimkolwiek na drugim końcu świata. Więc raczej chciałem po prostu o tym z kimś porozmawiać.

Proszę, nie odsyłajcie mnie do terapeuty. Ja będę z nim rozmawiać, będą wspaniałe wielogodzinne rozmowy, o tym problemie i o innych. Chciałem jednak teraz porozmawiać z Wami. Jeśli ktoś może poświęcić parę chwil w najbliższym czasie, to będę wdzięczny. To mogą być najbliższe tygodnie, bo w ogóle wyjeżdżam za parę dni i pewnie nie będzie czasu żeby dużo pisać. Nie wiem, czy da się w ogóle rozmawiać o miłości, ale chciałbym, żeby się dało.

[Honrado]

Powstało tysiące książek i filmów o miłości. W sztuce to jest motyw wszechobecny, Filozofowie od wieków zajmują się tym tematem. Religia chrześcijańska opiera się na miłości. Jezus poświęcił całe życie na nauczanie miłości. Chyba da się o niej co nieco powiedzieć.

Ty mówisz, że masz jakąś małą obsesję na punkcie dziewczyny z przeszłości, tak? Czy co to Cię wzięło?

[Jason]

Dzięki za odpowiedź.

Jedna rzecz jest taka (pisząc już bardziej wprost), że mam czasem obsesyjne myślenie o tej dziewczynie ze studniówki. Trudno się dziwić, bo była to jedna z najbliższych relacji z dziewczyną w ogóle w moim życiu. Ale druga rzecz jest myślę ważniejsza.

Chcę poznać jakąś dziewczynę. Mam 32 lata, a lata między mniej więcej 20 a 30 to było męczenie się ze schizofrenią paranoidalną. Znam proste rozwiązanie: "no to poszukaj sobie dziewczyny". Na myśl o tym jednak się trochę boję. Moje objawy to w dużej mierze lęki. Z drugiej strony choroba się uspokaja od jakiegoś czasu i zaczynam się nastawiać na związek. Takich rad więc najchętniej bym od Was posłuchał - jak podejść do szukania związku w mojej sytuacji. Potem mogę napisać więcej szczegółów o mojej sytuacji, ale na razie może tyle.

[Honrado]

Jak podejść - chyba normalnie, bo jak inaczej? Ustal czego oczekujesz od związku, jakie cechy powinna mieć dziewczyna i szukaj.

Czego się boisz na myśl o podejmowaniu działań w tym kierunku?

[Jason]

Boję się w sumie trzech rzeczy.

Pierwsza taka, że jestem osobą dość mało aktywną społecznie. Rzadko się z kimś spotykam, potrafię całymi dniami mieć kontakt tylko z bliską rodziną i czuć się z tym ok. Dziewczyna z pewnością będzie chciała często ze mną rozmawiać, pisać czy się spotykać, co jest oczywiste. Być może dam jej komunikat, że nie chcę przesadzać z tą intensywnością, co raczej nie będzie przez nią mile widziane. Dogadać się pewnie dogadamy, ale może to być osłabienie naszej więzi.

Druga taka, że mam inne słabe strony, związane trochę z zaburzeniami. Dziewczyna może się wkurzyć, że nie chcę na przykład iść na głośną imprezę i że różne rzeczy robię dosyć wolno.

Trzecia taka, że ona będzie miała jakieś słabe strony, bo każdy ma  Tutaj jednak raczej sobie poradzę, bo mam taką - jak mi się wydaje - dużą cierpliwość do ludzi. Z drugiej strony wiadomo - trzeba będzie się tą cierpliwością wykazywać przez długi czas.

[Honrado]

Martwisz się o to, jak dziewczyna zareaguje na Twoją "charakterystykę", chociaż żadnej dziewczyny jeszcze nie ma i nie możemy odgadnąć jak to będzie wyglądać. Są dziewczyny ekstrawertyczne, żywiołowe, którym Twoje cechy mogą nie odpowiadać - wtedy zwyczajnie się nie dogadacie. A może zadziała powiedzonko, że przeciwieństwa się przyciągają, ona doceni Twój spokój i powściągliwość, i będzie się chciała tego od Ciebie nauczyć, a Ty będziesz się uczył od niej otwartości i wychodzenia do ludzi. Może znajdziesz dziewczynę podobną do Ciebie, która będzie preferowała taki spokojny styl życia. Nigdy nie wiadomo. Nie dowiesz się, póki tych dziewczyn nie będziesz poznawał. Nie uda się z pierwszą - trudno, powiesz "miło było poznać, trzymaj się, papa" i tyle, nic złego się nie stanie, poznasz następną.

[Jason]

To teraz taka sprawa:

Raczej będę używał aplikacji randkowej. Będę mógł trochę poznać dziewczynę, zanim zaczniemy się spotykać i ewentualnie zrezygnować. Nie wykluczam jednak, że spróbuję kogoś poderwać w realu.

Planuję zachować ostrożność – to jest internet i wiele osób może oszukiwać.

Czy w tym obszarze doradzili byście mi, żeby coś jeszcze wziąć pod uwagę?

PS: nie obraziłbym się, gdyby mi jakaś fajna dziewczyna odpisała 🙂