Witam

[Jason]

Witam.

Jestem 32-letnim facetem. Mam stwierdzone zaburzenia psychiczne, które zaczęły się, gdy byłem jeszcze nastolatkiem. Miałem jakieś 18-19 lat, gdy zaczynały pojawiać się poważniejsze problemy, o których teraz nie będę pisał. W ostatnim czasie nie mam specjalnie kryzysowych sytuacji, ale mój stan wymaga w dalszym ciągu pewnej pracy. A może uczestniczenie w tym forum też mi w tym pomoże?

Od razu powiem, że nie jestem jakoś fanem takiego szybkiego i częstego pisania. Po napisaniu czegoś raczej wracam do innych spraw, żeby wrócić do tematu np. za parę godzin czy nawet dni. Gdyby ktoś z was nastawiał się na rozmowę bardziej skondensowaną w krótkim czasie, to nie chcę żeby się niepotrzebnie denerwował, czekając na moją odpowiedź.

Mam nadzieję, że rozmowy będą owocne Pozdrawiam

[Kolezanka.]

Hej, cxyli.oczekukesz jedynie rozmowy. Piszesz, ze Twoj stan wymaga pewnej pracy jeszcze, ale jesli nie opiszez, jak obecnie wyglada Twoj stan, bedzie ciezko Ci pomoc:)

[Jason]

Hej. Miło na pewno będzie przyjąć pomoc Twoją i innych forumowiczów. Nie opiszę jednak teraz szczegółowo mojej sytuacji - tutaj chciałbym bardziej "luźno" się przywitać, a szczegóły podam w odpowiednim miejscu i czasie

Krótko więc napiszę, że u mnie występują różne problemy "po trochu", nie ma nic wyjątkowo przykrego.

• W domu z rodziną mogłoby być trochę lepiej, ale w sumie dajemy radę
• Pracy nie mam, ale jestem ogólnie w takiej sytuacji, że aktualnie mogę nie mieć
• W codzienności pojawia się ogólnie coś takiego, że na niektóre sytuacje mam takie nieadekwatne reakcje emocjonalne. Dzieje się coś, a ja reaguję emocjami, jakby działo się coś bardzo przykrego. Potem zawsze biorę to "na rozum" - tłumaczę sobie, że nic takiego się nie stało, że emocje były trochę niewłaściwe
• Zdarzają mi się też bóle głowy i fizyczne takie napięcia

Może jeszcze znalazłyby się jakieś problemy, ale tak jak mówiłem, na razie opisuję tylko trochę.

[Kolezanka.]

Po tym krotkim okresleniu wnioskuje, ze chyba nalezysz do osob wysoko wrazliwych, albo jestes aktualnie rozbity emocjonalnie. Tutaj proponowalalbym popracowac nad wiara w sienie i odpornoscia psychiczna.(byc moze stalo sie cos kiedys takiego, ze zaczales tak reagowac?). Natomiast jesli chodzi o napiecia fizyczne i bole glowy, prawdopodobnie sa ta objawy psychosomatycze. 

[Jason]

W sumie nie mam nic przeciwko, żebyśmy kontynuowali tutaj, choć pewnie dla porządku lepiej będzie pisać w odpowiednim dziale.

Natomiast tak, też myślę że jestem wysoko wrażliwy, i też to możliwe, że jestem rozbity emocjonalnie, bo mam za sobą kilka nieciekawych lat. Około 20-stki zdiagnozowano u mnie chorobę psychiczną - schizofrenię paranoidalną. Objawy, które miałem, to w skrócie silne, negatywne emocje w różnych sytuacjach, utrudniające załatwianie różnych spraw. Po tych kilku latach terapii czuję się nareszcie lepiej. Biorę cały czas leki. Niemniej jednak pewna niestabilność emocjonalna niestety pozostała.

Cytat

(byc moze stalo sie cos kiedys takiego, ze zaczales tak reagowac?)

Gdy byłem dzieckiem, to miało miejsce w sumie dużo wydarzeń, które były dla mnie przykre. Pewnie one wytworzyły u mnie takie reakcje i mogły przyczynić się do powstania choroby. Nie uważam, żeby któreś z tych wydarzeń było jakoś traumatyczne, ale było ich sporo. Może opowiem później o jakimś "silniejszym" wspomnieniu. Co prawda to już przeszłość, ale być może porozmawianie o tym pomoże mi lepiej się poczuć dzisiaj.
 

[Kolezanka.]

Czu uczeszczasz w dalszym.ciagu na psychoterapie? Jesli nie, mozesz sprobowac ponownie. Badz tez sam nad soba mozesz pracowac:). Nie jestem.psychiatra i nie za bardzo sie znam na tych chorobach, jednak skoro juz jest dobrze to gratuluje i ciesze sie razem z Toba. 

Hm, jesli.czujesz potrzebe, pisz smialo. Jesli tylko.to Ci.moze.pomoc to prosze bardzo. Nie przeroboles tych problemow jako 20latek z psychoterapeuta? 

[Jason]

Aktualnie chodzę raz w tygodniu na taką "grupę wsparcia" i też raz w tygodniu rozmawiam indywidualnie z psychologiem. Te rozmowy indywidualne mają cechy terapii, ale też mają za zadanie podtrzymywać mój dobry stan.

W sumie z terapeutą przerabiałem wiele problemów. Omawialiśmy też czasem wspomnienia z dzieciństwa. Wygląda jednak na to, że od dłuższego czasu nie rozmawiałem z nikim o takich wspomnieniach (na tych aktualnych zajęciach koncentrujemy się na tym, co dzieje się teraz) i dlatego pomyślałem, żeby znaleźć na to przestrzeń na tym forum

[Jason]

W zasadzie zastanowiłem się trochę i myślę, że jednak nie mam potrzeby, żeby zacząć opowiadać o moich wspomnieniach. One rzeczywiście mają dla mnie pewne znaczenie, są trochę smutne i pewnie rozmawianie o nich sprawiłoby, że trochę bym się wzruszył, że spotkało mnie to czy tamto. To wzruszenie nie jest jednak jakieś niezbędne, a też nie są to wspomnienia, które by mi dzisiaj nie dawały spokoju - generalnie rzeczywiście je przerobiłem. Może czasem w rozmowie można o nie zahaczyć, ale nie, jako główny temat nie ma sensu.