Czuje się jak marionetka

[PatrycjaC94]

Cześć jestem Patrycja mam 27 lat  jestem w związku małżeńskim od 3 lat mój mąż jest starszy odemnie o 15 lat i nigdy mi to nie przeszkadzało, mamy czwórkę wspaniałych dzieci  które kocham nad życie ale niestety  przez ostatnie sytuację które miały miejsce w moim domu zrozumiałam że jestem krzywdzona przez męża psychicznie i fizycznie boję się o tym nawet pomyśleć ale niestety takie są fakty gdy mąż przesadzi z alkoholem jest bardzo agresywny używa tak okropnych słów w moim kierunku że serce mi pęka do tego dochodzą rękoczyny przez co później nie mam ochoty żyć nawet w takich momentach nie pociesza mnie fakt że mam czwórkę dzieci poprostu bym chciała zniknąć. Po czym mija dzień czy dwa a ja wybaczam mężowi wierząc w to że to był ostatni raz z Mężem znamy się już od 7 lat i kiedyś takie zeczy zdążały się raz w roku ale teraz się to nasiliło i w tym roku do groźnej awantury doszło już 3 razy i zrozumiałam że tak być nie może że mąż mną manipuluje nie wiem ile mogę się jeszcze tu rozpisywać ale dodam że naprawdę kocham swojego męża i pragnę aby był dobrym Mężem i ojcem chodź dla dzieci jest dobry to mógł by być jeszcze lepszy  dodam że mąż miał bardzo burzliwe dzieciństwo  i moje pytanie brzmi co robić uciekać gdzie pieprz rośnie czy walczyć o rodzinę.  Może terapia  może porady psychologiczne lub terapia małżeńska, czy taki związek da się jeszcze uratować?  Proszę o pomoc 

[narwoj]

Jak czytam takie rzeczy to nie wiem na jakim świecie ludzie żyją. Mąż pije i robi agresywne awantury, a ty po 2 dniach mu wybaczasz?!. Ja nigdy nie byłem agresywny po alkoholu, a żona spina się na poważnie o każde piwo wypite bez wczesniejszego "poproszenia o pozwolenie". Staram sie być dobrym partnerem w relacji, sprzątam, jak trzeba ugotuje, ogólnie staram sie robić co sie da żeby nie spadało to na jej głowę. Myślałem ze takim zachowaniem żona będzie widziała we mnie dobrego męża i będzie chciała spędzać wspólnie czas nie koniecznie przed tv. Ale oczywiście jest zupełnie odwrotnie, czyli im ja sie bardziej staram tym ona bardziej kladzie lache. Ile razy już jej mówiłem żeby dołożyła telefon w sypialni, można by w tym czasie porozmawiać, ale nie chcę tego zrobić i mówi ze się czepiam. Wracam wczesniej z pracy i jak juz ona wróci na obiad i w sumie posprzątane mieszkanie to przywita sie z dziećmi, czasem z psem a do mnie nawet głową nie machnie. Tez jej to mówiłem że by mogła sie przywitać i ze mną, ale powiedziała zmowu że ona na to nie zwraca uwagi z kim sie wita i ze sie czepiam. Ogólnie to nawet powiedziała mi to że za bardzo sie staram i ona nie jest w stanie dać z siebie więcej niż to co do tej pory... Jestesmy razem ponad 12 lat, po slubie juz 5 z 2 dzieci, i kiedyś myślalem że łączy nas coś naprawdę wyjątkowego, ale juz teraz to sam nie wiem... Jak sam będę walczył o rozwój relacji i zwiazek to też chyba nic nie da