nie wiem co mam zrobić ze sobą

[Akśutram]

34 letnia singielka, pracująca i mieszkająca w Warszawie. Od ponad 2 lat zmagam się z zalążek sobą ale dobiła mnie śmierć mamy – 3 miesiące temu. Trudno mi jest pisać o sobie, bo też nie do kaca umiem opisać co czuje. Ale może w punktach uda mi się to opisać:

- nic mnie nie cieszy (walczyłam o podwyżkę i jak już ją dostałam to nawet mnie nie ucieszyła), jak myślę, żeby zrobić mała przyjemność np. pójść do restauracji na obiad to w tej samej sekundzie widzę, że pewnie i tak nie będzie smaczne a wydam kasę, a pójdę sama i stwierdzam, że to bez sensu), jak kupie sobie jakiś drobiazg to karce siebie po co mi to, że tylko wydałam kasę

- czuje się taka strasznie samotna i w sumie nie mam znajomych z którymi mogłabym spędzać czas wolny a fakt, że jestem sama ze swoją głową to już czasem odechciewa się żyć i wiele razy zastanawiałam się jak bym tak skoczyła z budynku albo skoczyła pod pociąg

- teraz jak mama odeszła to karciłam siebie, że nie mogę słuchać muzyki, uśmiechać się, że byłam taką nie dobrą córką, bo ciągle coś mamie wytykałam

- ogólnie wszyscy mówią, że ciągle tylko marudzę

- ponad 2 lata temu rozstałam się z chłopakiem ale ciągle mamy ze sobą kontakt tylko dlatego, ze ja nie mogę uwolnić się od niego, ciągle sobie wmawiam, że „facet dla mnie” ale wiem też, że nie jest ale ciągle go mecze i pisze i proszę o spotkanie …próbowałam szukać kogoś innego, ale i tak wracam w myślach do byłego i czuje jak by mnie cały czas trzymał przy sobie

- czuje się tak jak bym stała na skrzyżowaniu i nie wiem w którą stronę iść, co robić, czego chce od życia, nie umiem zdecydować, a w zasadzie to nie wiem czego ja chce do czego ja dążę, nie chciałam być sama a póki co to wygląda to tak jak bym robiła wszystko żeby być nieszczęśliwa

- mam problemy ze spaniem, z zaśnięciem, myśli nie pozwalają mi spać i ciągle czuje się strasznie zmęczona

 

Byłam na wizycie u psychologa ale w ramach pakietu medicover, pani psycholog dużo mówiła o śmierci mamy i zasugerowała co powinnam zrobić, by się z nią pożegnać, bo niestety ale nie miałam możliwości. I zaleciła wizytę u psychiatry w celu zdiagnozowania depresji i przypisaniu tabletek. Byłam u psychiatry, zadał mi kilka pytań i wypisał receptę na (Aurorix i Trittico), nie powiedział czy faktycznie to depresja, tylko, że tabletki powinny pomóc i żebym przyszła za miesiąc. Nie lubię brać tabletek i nie jestem przekonana, że rozwiążą problem dlatego piszę, czy te tabletki powinnam brać, czy jednak nie. W którym kierunku powinnam pójść, od czego zacząć …Wiem, że terapie są długie i drogie i niestety mnie na to nie stać

[turkuć_podjadek]

Czołem.

Czy powinnaś brać tabletki - moim zdaniem nie. Słusznie podejrzewasz, że nie rozwiążą problemu, bo problem leży w emocjach, psychice, w duszy, a tabletki oddziałują tylko na ciało. Można je stosować jako część terapii, gdy ktoś ewidentnie nie radzi sobie z rzeczywistością. Zmienia się chemię w mózgu, żeby pacjent "złapał kontakt z bazą" i mógł zająć się docieraniem do źródła problemu. U Ciebie nie wygląda to tak tragicznie, żebyś musiała otumaniać się chemią. 

Żeby wrócić do pełni zdrowia, powinnaś zrewidować swoje doświadczenia z domu rodzinnego, błędne wnioski, przekonania, zakazy/nakazy i postawy, które mącą w Twoim życiu, odbierają spokój i nie pozwalają być sobą. Zdecydowanie przydała by Ci się terapia z DOBRYM psychoterapeutą. Jeśli nie stać Cię na terapię, to mamy mały problem. Jak chcesz, odezwij się do mnie na nietuzinkowyadres@gmail.com i może coś zaradzimy.