Moja psychika woła o pomoc

[Smutne życie]

Jestem jedynaczką. Mam 32 lata i mieszkam z chłopakiem u moich rodziców. Mój ojciec jest człowiekiem poważanym, ma własny biznes. Ja, on i mama poświęciliśmy wszystko dla JEGO firmy. Mama ma problemy z alkoholem, jest nieuleczalnie chora na raka, teraz ma kolejny nawrót choroby, mimo to zawsze stara się, pracuje u niego, ponad swoje siły, ja zresztą też. Poświęciłam znajomych, własną rodzinę (zawsze ważniejsza była praca, bo on dążył do swoich - teraz już wiem - chorych ambicji) a my nigdy mu się nie sprzeciwiałyśmy. Całe nasze życie jest obarczone poczuciem winy, bo ON zawsze uważał, że się do niczego nie nadajemy. Wszędzie i wszystkim opowiadał, że wszystko robi dla nas, że mamy wszystko a w domu wypominał każdy grosz, uważał, że go okradamy. Ojciec pije, dużo, często. Matka jest na skraju wyczerpania, ja też już nie daję rady, moje życie to depresja, anoreksja i bulimia na zmianę połączona z kilkuletnim upijaniem się na umór na imprezach (od 4 lat w ogóle nie piję). Własnymi siłami próbujemy z chłopakiem postawić dom i się wyprowadzić (oczywiście 300 metrów dalej,ale mój ojciec jest z tego powodu wściekły bo skoro on mieszka zaraz obok firmy to i ja powinnam a po za tym drugi dom to NIEPOTRZEBNY WYDATEK). Problem w tym, że mama ma nawrót choroby, my się mamy wyprowadzić do końca roku, boję się ją z nim zostawić samą...mama się nie wyprowadzi od niego, jest zła jak pn pije,albo krzyczy a jak przestanie to już biega nad nim, jest taką ofiarą, ja zresztą powtarzam ten sam schemat. Mam pierwszy wolny dzień od 3 tygodni i nie mam siły na nic konstruktywnego, ON znów popsuł nam weekend, siedzę i płaczę, chłopak jest w pracy (pracuje też u niego). Co ja mam robić. Jak pomóc sobie i mamie. Nie daję sobie rady psychicznie, ciągle żyję w stresie i nerwach

[Smutne życie]

Mogłabym opowiadać tysiące sytuacji z NIM w roli głównej. On zawsze krzywdził matkę, mnie i innych a przed innymi zawsze zgrywał ofiarę, potrafił tak odwrócić sytuację, że on jest zawsze pokrzywdzony,zawsze nam dawał do zrozumienia, że to my go skrzywdziłyśmy. On nigdy nie jest niczemu winien. Ostatnio jak się upił, dostał białej gorączki, darł się, że nas nienawidzi, wyzywał matkę od najgorszych, chciał wsiąść w auto, chciałam go zatrzymać bo się bałam, że mu się coś stanie a z drugiej strony...już od dawna się o to modlę. To straszne, bałam się dotąd o tym nawet myśleć, bo są momenty, kiedy jest dobrze, kiedy jemu wszystko się udaje, zarabia, coś mu się uda dobrego załatwić jest ok,ale wystarczy, że go ktoś zdenerwuje, zazwyczaj pracownicy, wyżywa się na nas, w szczególności na mamie. Tyle lat byłam ślepa, do momentu,kiedy zachorowała mama a ja się dowiedziałam, że on jeździ na inne kobiety, nagle zaczęłam widzieć tego człowieka jako kogoś innego, okazało się, że ma dwa oblicza. Nie potrafię rzucić pracy u niego, wszystko tu poświęciłam, całe życie, młodość zmarnowałam, dręczy mnie poczucie winy, poczucie obowiązku. Czasem chcę się zabić ale szkoda mi mamy i chłopaka. Pomocy...