Śmierć osoby bliskiej

[Carta]

Mam 19 lat, chodze na studia. 

Umarł mój tata. Nie miałam z nim kontaktu od dwóch - trzech lat. 

Przez Całe moje dzieciństwo nadużywał alkoholu, rozbił tym naszą rodzinę, mama musiała go wyrzucić inaczej opieka zabrala by mnie do domu dziecka. 

Zmarł jako osoba bezdomna. 

Jak poradzić sobie z poczuciem winy, ze wiedxialam mniej więcej gdzie może sie znajdować,jednak nie zrobiłam nic zeby go odszukać i sprobowac mu pomóc. Tata byl na leczenieniach wcześniej, ale bezskutecznie. Nie rozumiem dlaczego nie wrócił i nie zapytał o pomoc.. 

[turkuć_podjadek]

Hej. Mój ojciec zapił się na śmierć, gdy miałem 16 lat, i praktycznie też nie miałem z nim kontaktu przez jego ostatnie 2 lata. Jakiś tam dach nad głową miał, ale nie były to dobre warunki. Nasi ojcowie byli chorzy, przede wszystkim chorzy emocjonalnie, duchowo, osobowościowo. Swoje życie uznali za porażkę i udrękę, nie widzieli w nim sensu i nadziei. Alkohol natomiast był ukojeniem tego cierpienia. Nie mogli zrezygnować z picia, bo ból trzeźwej rzeczywistości był nie do zniesienia. Jedynym wyjściem była porządna psychoterapia i terapia odwykowa, ale żeby przez nie przejść, trzeba chcieć. Twój próbował się leczyć, ale czy to była jego wewnętrzna, przemyślana decyzja, czy poszedł tam pod naciskiem otoczenia? Mój nawet nie próbował się leczyć, wszystko mu zwisało, biegł tylko do mety, i dobiegł. Ty swojemu ojcu też nie mogłaś pomóc, tak to już jest z alkoholikami. Cała wina leży po jego stronie, sam wybrał swoją drogę, z której nie potrafił/nie chciał zejść. Pewnego dnia zaczął pić, bo nie mógł znieść swoich przykrych uczuć: lęku, winy, wstydu, złości... Nie idź w jego ślady, nie utrzymuj w sobie poczucia winy, bo zatruje Ci to życie. Weź odpowiedzialność za swoje uczucia, bądź spokojna, niewinna, dojrzalsza i mądrzejsza od ojca. Pozdrawiam