Szczęście

[Emwu]

Witam mam 20 lat. Moje problemy w zasadzie zaczęły się od mojego narodzenia. Pochodzę z rodziny gdzie alkoholizm był na porządku dziennym. Od 7 miesiąca życia mieszkałem z babcią, ponieważ warunki w moim domu nie nadawały się do życia. W wieku 8 lat umarła moja mama z przepicia z którą i tak nigdy nie rozmawiałem. Ojciec mimo tego, że mieszkał ze mną nadal boryka się z problemem z alkoholem, także w moim życiu za dużo rodziców nie było. Mój starszy brat również jest alkoholikiem. Mieszkalne u babci tez zostawiały wiele do życzenia lecz wiem ze starała się z całego serca zapewnić mi wszystkiego co potrzebowałem. Do pewnego momentu wszystko znosiłem w miarę dobrze i czułem się bardzo silny psychicznie, lecz od około 16 roku życia zaczęło być coraz gorzej. Coraz rzadziej na mojej twarzy pojawiał się uśmiech, często płakałem bez powodów, straciłem zaufanie do ludzi i wstręt do poznawania nowych. Zacząłem mieć "dwie twarze" jedna pogodna uśmiechnięta wśród znajomych druga smutna lecz prawdziwa, odzwierciedlająca moje realne oblicze. Starałem się postawić fosę od ludzi nawet najbliższych mi osób których nie miałem dużo. Wyjściem z sytuacji miał być wyjazd do Anglii do mojej siostry. Jestem tu juz 5 miesięcy i miało być tylko lepiej, ale tutaj również ciężko odnaleźć mi swoje porządne szczęście. Chcę po prostu przez dłuższy okres mojego życia poczuć się szczęśliwym, ale nie potrafię. Dlatego zwracam się z pomocą do was 

[Tomek12345]

Myślę, że mógłbyś podjąć leczenie psychiatryczne i psychoterapię - na forum można porozmawiać o wielu problemach i jest to przydatne, ale nie mamy kompetencji, żeby kogoś uleczyć (albo przynajmniej większość; być może są tu jacyś specjaliści, którzy chcieli by służyć pomocą w dłuższym kontakcie). Co do relacji z ludźmi - teraz jest ciężki czas do poznawania nowych osób, ale może gdy pandemia ustąpi spróbowałbyś się przełamać w tym względzie. Na przykład chodził na jakieś spotkania o tematyce, która Cię interesuje, uprawiał jakiś sport z innymi itd. Masę tego typu informacji, ogłoszeń można znaleźć w sieci. Przynajmniej mi tak doradzano: sam mam problemy z zaufaniem, odkąd zachorowałem zacząłem izolować się od ludzi, przestałem poznawać nowych. Na pewno nie pomogło mi to. I też na bazie skąpej wiedzy w tej tematyce i własnych doświadczeń (jeszcze raz podkreślę nie jestem fachowcem) mam świadomość jak życie z alkoholikami, alkoholizm w rodzinie, doświadczenie alkoholizmu bliskich w dzieciństwie, negatywnie wpływa na postrzeganie relacji międzyludzkich w późniejszym życiu. Jeśli się nie spotkałeś z terminem DDA (Dorosłe Dzieci Alkoholików), to koniecznie poczytaj o tym syndromie.