Nietypowa żałoba

[Marfina]

W niedługim okresie czasu - około 4 miesiące - umarł najpierw mój dziadek, A potem moja babcia. Dziadka musiałam najpierw reanimować, niestety nieskutecznie, zaś babcią opiekowałam się przez cały ten czas, aż do jej śmierc. I kiedy powinnam obchodzić żałobę, nie zrobiłam tego. Nie czułam nawet takiej potrzeby. Wiedziałam że są teraz dużo spokojniejsi i nic ich nie boli. Nie czułam smutku, stresu, strachu, zagubienia ani potrzeby płaczu czy złości. Mam całkowicie neutralną i nad wyraz spokojną (według całej zszokowanej rodziny) opinię o tym. 

Chciałam wiedzieć dlaczego tak jest? Czy jest to coś często spotykanegi? Czy możliwe że coś jest że mną nie tak?

[turkuć_podjadek]

Istnieją kultury, w których śmierć bliskiej osoby jest okazją do świętowania, bo nie traktują śmierci jako czegoś złego, ale jako kolejny etap... istnienia? Boskiego planu? Prawidłowości natury? Umiera gąsienica - rodzi się motyl. Tak to jest, tak powinno być i nie ma czemu się sprzeciwiać. Ludzie opłakują śmierć bliskich osób nie ze względu na te osoby, ale ze względu na siebie, swoją osobistą stratę i stratę innych ludzi, którym zmarły nie będzie już mógł dać żadnej radości. Jeśli nie odczułaś śmierci dziadków jako czegoś złego, okrutnej niesprawiedliwości, to pokazałaś tylko swoją mądrość i dojrzałość. Nie wiem czy to jest często spotykane, ale według mnie powinno być.