Jak pomóc osobie nieradzącej sobie z krytyką

[Milkunia]

Witam serdecznie.

Może zacznę od tego że jestem od kilku lat w związku z mężczyzną. Jesteśmy już narzeczeństwem, mieszkamy razem w mieszkaniu które dostaliśmy po jego rodzicach gdy ci wybudowali sobie dom obok, planujemy ślub. Mój narzeczony jest bardzo dobrym człowiekiem, zawsze pomocny, wszystko porobi w domu w miarę możliwości, dobrze gotuje, jest dość skryty i małomówny, mamy wspólne hobby i obydwoje jesteśmy introwertykami. Jest tylko jedno ale... mój ukochany nie potrafi sobie poradzić z krytyką ze strony innych i przez to bardzo ciężko zostać mu gdzieś w pracy na dłużej. Ogólnie w dzieciństwie rodzice za nic go nie chwalili. Co chwilę był krytykowany że to powinien zrobić tak a tamto tak, że robi źle daną rzecz. Jak zrobił coś dobrze to nie było żadnej reakcji ze strony rodziców. Nawet jak chciał się czegoś nauczyć chociażby prac typowo męskich, pomóc w czymś ojcu to rezygnował szybko bo ojciec zawsze go krytykował a nawet wyzywał od buraków i grubasów. Przez to uczy się teraz wszystkiego na nowo dzięki mojej pomocy lub pomocy mojego taty. Zawsze jak idziemy do jego rodziców to w większości ja rozmawiam a on siedzi cicho. Kiedyś zdenerwował się na mnie strasznie bo niczego nie świadoma powiedziałam jego ojcu że będziemy brać fachowca do wymiany okien bo nie umiemy tego zrobić. Dla mnie to nic takiego a on to strasznie przeżywał. Wtedy się dowiedziałam o tym jak wyglądały jego relacje z ojcem. Niestety nasze początki nie były kolorowe. Mój narzeczony potrafił kłamać że gdzieś pracuje, pożyczać pieniądze żeby pokazać że ma pensję. Mocno się pozadłużał. Bał się mojej reakcji. Niestety tym narobił sobie jeszcze większej biedy bo rozstaliśmy się na jakiś czas. W każdej firmie gdzie był popracował może 2, 3 dni i gdy tylko ktoś zaczął mu mówić że powinien daną czynność robić inaczej bo robi coś źle to zwalniał się. Były jednak wyjątki. Udawało mu się pracować dość długo tylko tam gdzie byłam ja bo wcześniej mu mniej więcej wytłumaczyłam co jak robić i było mu raźniej. W moim zakładzie pracował 2 lata. Wtedy to czułam się jakbym miała innego faceta. Pracował ciężko, brał nadgodziny, dużo dźwigał. Cieszył się jak małe dziecko gdy przedłużyli mu umowę a szef go pochwalił. Druga praca była dorobkowa. Pracowaliśmy razem w ogrodnictwie. Była to praca na akord i mój ukochany po wprawieniu robił ponad normę i to samo pracodawca bardzo go chwalił. Normalnie inny człowiek. Niestety później znów nastała szara rzeczywistość gdy zakład zaczął podupadać i mój ukochany dostał wypowiedzenie. Teraz już jest lepiej bo chociaż nie kłamie. Co chwilę wysyła gdzieś CV, stara się jak może ,ale jednak nie może zostać gdzieś na dłużej. Wychodzi na to że najlepiej jak pracuje ze mną. Chciałabym mu jakoś pomóc radzić sobie z krytyką, dla jego dobra bo jakby mnie zabrakło mogłoby mu być ciężko. Cóż ja go po prostu kocham.. tak no po prostu, za nic. Nie zależy mi na jego pieniądzach bo zarabiam dość sporo tylko chciałabym żeby już tak do siebie nie brał tego co powiedzą mu inni.