lęk, niskie poczucie wartości

[Malutka123]

Mam 23 lata, skończyłam studia z ekonomii- licencjat, aktualnie pracuje w dużej firmie. Moim problemem jest wieczny lęk. Nie ma dnia kiedy nie odczuwam lęku przed wyjściem do pracy, do sklepu, na spotkanie ze znajomymi. Mam wrażenie, że towarzyszy mi cały czas. Problem najbardziej  nasila się przed pójściem do pracy, wstaje specjalnie wcześniej, żeby się uspokoić, wypić kawę, starać się pozytywnie nastawić, ale wychodzi jak zwykle tak samo- chodzę do pracy z panicznym lękiem. Pracuje w dużym zespole, mniej więcej 80 osób, mam telefoniczny kontakt z klientami. Nie mogę skupić się na pracy, cały czas myślę, czy ktoś może słucha mojej rozmowy z klientem, mam wrażenie, że ludzie obgadują mnie za plecami albo myślą, że jestem nienormalna, głupsza. W rozmowach telefonicznych z klientami nie mam pewności siebie, co utrudnia mi bardzo pracę, co odbija się na wynikach.  Mam niskie poczucie własnej wartości, mam problem z utrzymywaniem relacji z innymi, nie lubię z nimi rozmawiać, nie czuje się wtedy komfortowo, mam wrażenie, że nie mam nic ciekawego do powiedzenia, że jestem głupsza od innych, mało ważna. Przez to nie staram się nawet z nikim nawiązać kontaktu, jestem bierna i słucham innych, nie mam swojego zdania. Od zawsze miałam kompleksy jeżeli chodzi o mój wygląd, jestem bardzo niską osobą, na wszystkich patrze z dołu i nigdy tego nie zaakceptowałam. Jestem bardzo zestresowana i nie potrafię się uspokoić, najzwyklejsze sytuację powodują u mnie poczucie strachu jak chociażby podróż autobusem, wyjście na dwór żeby pobiegać. Przez strach nie mam żadnej aktywności, energii, wszystkie moje myśli mnie blokują, zawsze, na każdą okazję znajdzie się jakieś ale. Wieczne zamartwianie się i nicnierobienie, przez to czuje się nieszczęśliwa, chociaż mam bliskich mi znajomych, rodzinę i męża, nikt z nich nie wie, co naprawdę czuję. 

[ANDREE-67]

Witam Cię serdecznie

Będę krótko, mam znajoma w polsce kiedy byliśmy młodzi właśnie zauważyłem u niej podobne symptomy

po dłuższych rozmowach zwierzyła się i było włłaśnie tak. Przy następnym spotkaniu poleciłem a raczej zaproponowałem 

abyśmy razem bez akomp. poprostu śpiewali co nam przyszło do głowy. Głośno coraz głośniej z serdeczny uśmiechem

Śpiewaliśmy dla siebie dla bliskich nawet nieznajomych.większość podspiewywała z nami.

I to dało sukces. Teraz myślę że są inne czasy (czasy gonitwy (wyścig szczurów) za pieniądzem)

Ale załóż sobie to jako obowiązek. który trzeba sumiennie wykonać. jak pieczenie chleba.

MFG Andree

[amorek18]

Mam podobnie. Również odczuwam lęk przed nowymi rzeczami, nowymi miejscami. Kiedy idziemy z chlopakiem do jego znajomych również to czuję. Z góry zakładam że będzie źle. Że on będzie miał z innymi dużo tematów a ja będę znowu z boku. Ciężko mi to przełamać.