Wszystko mnie przerasta

[kardamon1]

Jestem kobietą, w wieku 22 lat. Aktualnie studiuję, dość wymagający kierunek i powoli zaczynam czuć że przerasta mnie całe życie. Od około pół roku czuję się bardzo zmęczona, nie mam chęci do nawiązywania relacji międzyludzkich, a nawet utrzymywania tych obecnych (podczas gdy do tej pory byłam osobą dość społeczną), czasem nawet dźwięk powiadomienia na massangerze przywołuje bolesny skurcz w żołądku, a w głowie od razu pojawia się wizja "ktoś znowu coś ode mnie chce, znów będę musiała coś zrobić". Nawet moi znajomi i przyjaciele zauważają zmianę w moim zachowaniu. Czasem z uśmiechu i dobrego nastroju, potrafię przejść w ułamku sekundy do smutki i płaczu. Czuję, że wszystkie spoczywające na mnie obowiązki mnie przerastają, mam problem ze zmotywowaniem się do pracy, nawet te obszary mojej działalności, które do niedawna napawały mnie szczęściem i napędzały, teraz są przyczynami odczuwania ciągłego stresu. Dodatkowo pojawiają się prowadzący na studiach, którzy cały czas cisną i zwiększają wymagania, podczas gdy ja siedzę godzinami i walczę ze sobą aby włączyć laptopa i chociaż ruszyć projekt, który już dawno powinnam mieć w zaawansowanej formie, a ja nie mam siły się za niego zabrać. Z jednej strony wiem, ze jeśli nie wezmę się do pracy, mogą mnie wyrzucić ze studiów, z drugiej strony nie mam siły aby zabrać się za cokolwiek. Wiem, że rodzice nie pogodzili by się gdybym te studia zmieniła, z drugiej mam wrażenie, ze za dużo czasu już na nie poświęciłam by teraz je porzucić kiedy jestem prawie na ich finiszu. Boję się, ze nie jest to zawód który chciałabym wykonywać, ze się w nim nie odnajdę i że będę beznadziejnym fachowcem w swojej branży, choć są jego aspekty, które naprawdę mnie interesują i często słyszę słowa uznania wobec pracy, którą wykonałam. Po za tym ciągle odczuwam, ze ludzie wokół mnie mają ciągle wobec mnie oczekiwania, których nie potrafię spełniać: abym była bardziej produktywna, abym zawsze pałała optymizmem, ciagle słyszę, abym nie użalała się nad sobą i ze ktoś ma gorzej niż ja. Jeśli czasem mam groszy moment i powiem coś nie tak do osób które mnie otaczają (najczęściej współlokatora), reaguje on obrażeniem się, co we mnie automatycznie wywołuję poczucie winy i poczucia, ze znów to moja wina, nawet jeśli wiem że miałam rację i jest mi źle z faktem, ze moim stanem spowodowałam komuś przykrość. Są dni kiedy najchętniej cały dzień przeleżałabym w łóżku, sen jest dla mnie ucieczką od problemów. Często mam poczucie zmarnowania czasu poprzez spędzanie go na przeglądaniu social-mediów kiedy wiem w podświadomości, ze powinnam zrobić coś innego, zacząć jakiś projekt ale odpycham od siebie te myśli, gdyż powodują za duży stres. W obecnej sytuacji kiedy jestem zamknięta w 4 ścianach mam wrażenie, ze balansuję na krawędzi, nie mam już sił robić cokolwiek, przez co ciągle spotykam się z krytyką i pytaniami: "dlaczego tego nie zrobiłaś?", "wiesz, że termin oddania jest jutro?", "czemu nic nie robisz, skoro i tak siedzisz w domu?". Nie wiem co mam robić, nie umiem już sobie poradzić sama z moją sytuacją. Nie mam czarnych myśli, jednak nie potrafię znaleźć w sobie jakiejkolwiek motywacji do działania przez co mam wrażenie że toczę się pod samą ścianę, z której nie długo nie będę w stanie się wydostać. Zawsze miałam problemy z systematycznością, ale w szkole nigdy nie miałam większych problemów z nauką. Nie przeszłam też żadnej traumy, mam pełną rodzinę. Mam trochę problemów z samoakceptacją spowodowaną faktem, ze w przeszłości kilka razy spotkałam się z krytyką mojego wyglądu i pomimo, ze pozbyłam się swojego największego kompleksu dalej mam problemy z pewnością siebie. Chciałabym uzyskać wskazówkę co powinnam zrobić, nie mam niestety wystarczająco pieniędzy aby umawiać się na regularne wizyty do psychologa. Proszę o radę.