kwarantanna

[aisogsmo]

Jestem uczennicą w wieku 18 lat. Problem pojawił się w zeszłym tygodniu. Nie mam siły zwlec się z łóżka, ani jeść. Cały czas placzę, nawet jesli nie ma powodu to chce mi sie plakac. Gdyby nie mama, która mnie trzyma przy zyciu, bo wiem jak rozpaczałaby po mojej smierci, juz dawno bym się zwinęła z tego świata. Nie chce mi się przechodzić tego wszystkiego,  slyszec tych okropnych wiadomosci z mediow. Jest mi bardzo ciężko. 

[Helena]

Jestem w podobnej sytuacji. Również mam 18 lat, przygotowuję się do matury, która stoi w tym momencie pod znakiem zapytania. Zawsze było mi ciężko, ale szkoła i przyjaciele jakoś trzymali mnie przy życiu. Nie mam wsparcia od rodziny, kocham ich, ale czasem mam wrażenie, że to dla mnie obcy ludzie. Mimo wszystko panicznie boję się o moich bliskich w tym czasie. Nie potrafię sobie poradzić ze stresem w obliczu koronawirusa. Do tego dochodzi moje poczucie, że jestem bezwartościowa i strach przed tym, że zostanę sama. Bardzo mi ciężko, straciłam sens jakichkolwiek moich starań o to, żeby było lepiej, łatwiej byłoby dla mnie odejść, ale wiem jak bardzo moim bliskim byłoby ciężko, więc nie zrobię tego. Czy mogę jakoś sobie pomoc? 

[aisogsmo]

Dokładnie tak samo się czuję.

[Chester304]

Też zawsze czułem się obcy dla bliskich. Też chcę stąd odejść lecz właśnie to ze czuliby się źle przezemnie odpycha mnie od tego. Więc najwidoczniej nie jesteśmy sami w tym wszystkim tylko nam się tak wydaje przez to że każdy skrywa swoje uczucia przed innymi by nie zostać wyśmianym lub źle zrozumianym. Pozdrawiam

[Chester304]

Dnia 31.03.2020 o 21:33, aisogsmo napisał:

Jestem uczennicą w wieku 18 lat. Problem pojawił się w zeszłym tygodniu. Nie mam siły zwlec się z łóżka, ani jeść. Cały czas placzę, nawet jesli nie ma powodu to chce mi sie plakac. Gdyby nie mama, która mnie trzyma przy zyciu, bo wiem jak rozpaczałaby po mojej smierci, juz dawno bym się zwinęła z tego świata. Nie chce mi się przechodzić tego wszystkiego,  slyszec tych okropnych wiadomosci z mediow. Jest mi bardzo ciężko. 

A i jeszcze coś, nie słuchaj nadmiernie mediów bo one głównie są po to by siać panikę i niepokój. Wiem, bo mój ojciec ciągle słucha tego gówna i co nie co się tego nasłuchałem. A schematy pozostają takie same. 

[Helena]

Tak, moj tata też się nakręca, a ja słuchając tego załamuję się coraz bardziej. Zgadzam się, że nie jesteśmy w tym sami, każdy się z czymś zmaga. Ja zawsze starałam się być szczera z przyjaciółmi, ale w pewnym momencie dali mi do zrozumienia, że za bardzo przelewam na nich swój zły nastrój, więc teraz staram się zmagać ze wszystkim sama. To jest zrozumiałe i całkowicie w porządku, że nie muszą wysłuchać mnie zawsze o każdej porze, bo mają prawo do własnego komfortu psychicznego i też mają swoje problemy. Problem jednak pojawia się w tym, że ja nie potrafię im odmawiać. Jestem zawsze, nawet jak czuję się źle, to kiedy mnie potrzebują znajduje dla nich czas, nawet jakby miało to oznaczać rezygnację z czegoś dla mnie ważnego. Sama nie lubię siebie, dlatego lubię czuć się potrzebna innym. Z rodziną jest inna sprawa, mam duży dystans do nich, uraz, nie potrafię się w ogóle do nich przekonać.