Poskromić młodego

[Andrzej1993]

Cześć, założyłem tu konto chociaż sam nie mam jakichś problemów. Chodzi o mojego brata. 1.5 roku temu straciliśmy rodziców w wypadku samochodowym, od tego czasu jestem jego rodziną zastępczą. Mlody bardzo to przeżył, ma 14 lat więc to jeszcze dziecko. Przez pół roku po wypadku płakał po nocach, nie chciał chodzić do szkoły, pytał czy może ze mną spać, bal się wsiąść do auta. Nieraz wołał mamę lub tatę przez sen. Jakiś czas temu wydawałoby się, że doszedł do siebie po traumie. Znowu zaczął być tym wesołym, miłym chłopakiem co kiedyś. Niestety zaczął mu chyba dokuczać niedobór adrenaliny. Wiem, że to trudny wiek i w dodatku jest mu ciężko po utracie rodziców, ale już nie wiem jak z nim rozmawiać. Problem polega na tym, że co rusz wymyśla jakieś durne zabawy, przez które coś sobie ciągle robi. Jakoś w październiku zeszłego roku spadł z drzewa, bo założył się z kolegą kto wlezie wyżej, w wyniku upadku uszkodził kręgosłup, kilka tygodni chodził w kołnierzu. Koniec listopada złamał rękę, bo wymyślił zabawę, że kolega będzie go ciągnął rowerem na deskorolce. Tuż przed świętami, rozbita głowa, łaził po starych budynkach i skądś spadł, a jeszcze ręka nie zdążyła się wygoić. Na początku tego roku poparzenie, robił miotacz ognia z dezodorantu i zapalniczki. W zeszłym miesiącu znów rozbita głowa. Tydzień temu pęknięte żebro, skakał na hopkach rowerem i przeleciał przez kierownice. 

 

Jak widzicie, nie ma miesiąca żebyśmy nie zawitali na sorze. Jak dzwoni obcy numer, to boję się że to znów z izby przyjęć dzwonią, ze mam przyjechać bo młody sobie znów coś zrobił. Już nie wiem, jak do niego dotrzeć. Wiem, że jest mu ciężko, że musi odreagować, ale boję się że w końcu że zrobi sobie coś poważnego, że wyląduje na wózku przez swoje zabawy, albo straci życie, lub że mi go zabiorą. Nie pomagają prośby, groźby, szlabany. Pytałem czy ma jakiś problem, czy nie dokuczają mu w szkole. Może popisuje się, żeby zaimponować kolegom? Mówił, że nie, że z kolegami jest w porządku. Niedawno bardzo się na niego zdenerwowałem, spytałem czego on ode mnie chce. Chciałem wiedzieć, co ja mam zrobić żeby było mu dobrze, żeby się ogarnął. Młody się rozbeczał, krzyknął ze chce do mamy i zamknął się w swoim pokoju. Ale przecież tego nie jestem w stanie mu zapewnić. Mi też jest przykro, że rodzice zginęli, też mi ich brakuje, ale ja jestem dorosły i jakoś to przełknąłem, było ciężko, ale musiałem zacząć myśleć o bracie, o tym żeby zapewnić mu jak najlepszą opiekę, ale a on jest jeszcze dzieckiem i jest w tym wieku, że potrzebuje rodziców. Nie mamy dziadków, ciotek, mamy tylko siebie. Nie mam doświadczenia w wychowaniu nastolatków, nie mam kogo się poradzić. Poradźcie co robić. Psycholog? Psychiatra? Może zapisać go na jakiś sport, żeby się wyżył? 

[Sylwia123]

Nie jestesm psychiatra ani psychologiem. Napisales ze wydaje ci sie ze po pewnym czasie brat wrocil do normalnego zycia, a pozniej zaczal mu dokuczac brak adrenaliny.... wydaje mi sie ze nie do konca przeszedl przez okres zaloby, stad te napady "adrenaliny" i pakowanie sie w klopoty, narazanie zdrowia. Wyglada to na rodzaj manifestu, ze dalej sobie z tym nie poradzil i chociaz pewnie ten nastolatek nie poprosi cie o pomoc, nadaj jej potrzebuje. Jestes bratem, nie rodzicem, w dodtaku tez na pewno przezywasz trudne chwile zwiazane ze strata rodzicow. Wiek twojego brata to trudny okres, nawet bez takiej tragedi. Proponuje zapisac brata do psychologa, mysle ze ty tez powinienies skorzystac. Bedac "sam" w takiej sytuacji tez na pewno ci ciezko. Pamietaj, ze bez ciebie twoj brat naprawde zostanie sam.... wiec dbaj tez o swoje zdrowie, o swoja glowe.  Sprobuj z nim pogadac, nie krzyczec. Moze obdaz go zaufaniem i wytlumacz, ze tobie tez mimo wszystko jest ciezko, wiec musicie sie troszczyc o siebie nawzajem.... jedno jest pewne, musicie trzymac sie razem, macie tylko siebie. Zycze ci duzo cierpliwosci. Nie poddawaj sie, duzo glebokich wdechow i wydechow, zanim nerwy wezma gore... Bardzo wspolczuje wam straty rodzicow.