Problemy w komunikacji

[Enea]

Jeśli mogłabym prosić o jeszcze jedną radę, byłabym wdzięczna. Opisywałam w tym dziale swój problem z upodobaniami seksualnymi mojego partnera. Jest to jeden z problemów, ale chyba takim największym jest to jak trudno się z nim rozmawia. Próbujemy sobie ostatnio powyjaśniać parę rzeczy, powiedzieć o swoich potrzebach, niestety strasznie opornie to wychodzi. Rozmów między nami było mnóstwo w przeszłości, wszystkie mają podobny schemat, że gdy mówię o swoich potrzebach (głównie brakuje mi erotyzmu i romantyzmu w relacji, gdzie kiedyś te dwie rzeczy były nawet w nadmiarze...teraz przeszliśmy w jakąś niepokojącą rutynę) rozmowa przez jakiś czas się rozwija, a potem nagle następuje moment, w którym mój partner obraża się na mnie i zaczyna się do mnie niegrzecznie odnosić. Wykorzystuje to co powiedziała przeciwko mnie lub mówi mi bolesne rzeczy. Jest mnóstwo przykładów, np. 2 dni temu ustaliliśmy, że porozmawiamy nt "uzależnienia" lub po prostu niepokojących mnie nawyków mojego chłopaka w zakresie erotyki (gry erotyczne, pornografia kilka razy w ciągu dnia, masturbacja mimo codziennego seksu ze mną itp.). Gdy doszło do dnia rozmowy byłam tym zestresowana. Wróciłam zestresowana z pracy i zakomunikowałam mojemu chłopakowi, że się denerwuję. On też wydawał się być spięty i taki jakby niechętny, a gdy spytałam jak się czuje odpowiedział ironicznie "świetnie". Wiedziałam, że to nie jest szczera odpowiedź, więc zaczęłam dopytywać co się dzieje, czy potrzebuje jeszcze chwilki na ochłonięcie. To go wyraźnie zdenerwowało. Zaczął na mnie "warczeć", że to ja wprowadzam złą atmosferę i tylko udaję, że chcę dobrze, ale tak naprawdę zniechęcam go do dalszej rozmowy obarczając winą za złą atmosferę. Źle się zaczęło. Próbowałam więc go uspokoić i zapewnić, że po prostu sama jestem podenerwowana i w takich momentach tracę kontrolę i proszę do o pomoc i odrobinę dobrej woli, żebym się rozluźniła. Zaproponowałam, że może na wstępie się przytulimy. Odmówił. Zaczęliśmy rozmawiać. On z dużą niechęcią, jakby robił mi łaskę, pokładał się na łóżku jak małe obrażone dziecko. Parę kwestii może udało się tam jakoś popchnąć do przodu, ale szło to strasznie opornie. Gdy mój chłopak się poirytuje, to ma tendencję do wymyślania tematów zastępczych, żeby odwrócić uwagę od głównego tematu. Potem ja się tłumaczę z jakichś głupot, a temat główny rozmywa się. Po takiej rozmowie/kłótni mój chłopak robi mi "ciche" dni lub sam wprowadza taką atmosferę w domu, że gdy próbuję się jakoś pogodzić, zapytać jak się czuje, to on się irytuje, że dopytuję, że mam do niego jakieś pretensje (???) o jego zły humor, że się dziwię, że ma ten zły humor itd. itp. Niestety on dłużej potrafi wytrzymać w takiej atmosferze, więc zawsze to ja przełamuję i niejako proszę się o pogodzenie się. Skupiam się na pogodzeniu się, bo nie mogę dłużej znieść takiego wisielczego nastroju w domu i oczywiście gdy mi się to udaje...temat, od którego wyszliśmy ulega zapomnieniu i znowu zostaję np. z niedosytem po rozmowie o moich potrzebach, widzę, że nic z tego co mówiłam nie zmienia się na lepsze, po prostu wszystko wraca do stanu wyjściowego. Po jakimś czasie znowu próbuję porozmawiać o drażliwych kwestiach. Kończy się identycznie jak opisałam + mój chłopak zarzuca mi, że robię to, gdy widzę, że ma dobry humor, jakbym specjalnie "pilnowała", żeby nie było mu za dobrze. Jak się można domyślić, skutki takiej postawy są opłakane.

W kłótniach mój chłopak ma tendencje do mówienia mi przykrych rzeczy, np. że cieszyłby się po rozstaniu, gdyby nie miał po mnie żadnych pamiątek, bo szybciej znalazłby kogoś nowego, zamiast rozpamiętywać i wiele wiele innych. Są to wyrwane z kontekstu zdania wypowiedziane w odwecie, ale mimo wszystko brzmią fatalnie.

[taka_ja_]

To wyglada tak jakby jego przymus ogladania porno nie stanowil problemu dla niego samego ale dla Ciebie.
Teraz, jako, ze jestescie razem i widzi jak bardzo Tobie to zaczyna przeszkadzac, zaczyna być moze (choc ciezko powiedziec) mieć wyrzuty sumienia. Ale ma je tylko przez wzglad na Ciebie.
Moze on po prostu nie chce sie zmienic? 

A moze po prostu on ma juz dosc mowienia o tym, bo czuje, ze widzisz tylko to, a TO stanowi jeden wielki problem dla Ciebie. On czuje sie przez to gorzej i czuje, ze musi sie bronic przed Toba- atakujac Ciebie.

Mysle, ze Twoj partner nie jest zbyt dojrzaly emocjonalnie.

Obawiam sie, ze on tak naprawde nie widzi problemu w swoim uzaleznieniu, a problemem zaczyna byc dla niego relacja z Toba.
 

Jak myslisz, łatwiej będzie mu zmienic siebie czy łatwiej będzie mu poszukac osoby, ktora zaakceptuje go takim jaki jest?

Moze zostawcie te drazliwe kwestie dla seksuologa? Moze przed nim sie otworzy w jakis sposob.

Przykro mi rowniez, ze on stara sie obarczyc Ciebie wina i musisz slyszec od niego tyle niemilych slow.

Napisalam kiedys tutaj post "czy slowa sa wazne?"...i sama otrzymalam odpowiedz , ze w normalnych zwiazkach takie slowa padac nie powinny.

 

Trzymam kciuki!

Edytowano Marzec 5, 2020 przez taka_ja_
literowka