Nagła zmiana w życiu

[Niebieskiemigdaly]

Jestem pracującą 24-latką i ponad miesiąc temu zerwałam ze swoim facetem po ponad 3 latach związku. Był to ogromny przewrót w moim życiu, ponieważ byłam od niego prawie całkowicie zależna: mieszkałam u niego (a przez ostatnie dwa miesiące związku także z jego rodzicami) w obcym mieście oddalonym o ponad 500 km od mojego domu rodzinnego. W momencie rozstania wiedziałam jednak, że postępuję dobrze, bo nie byłam szczęśliwa będąc z nim.

Nasz związek rozpoczął się w zasadzie tylko dlatego, że bałam się samotności, a zakończył się dlatego, że tej samotności później wręcz pragnęłam. Mój partner dusił mnie psychicznie. Do przemocy fizycznej na szczęście nigdy nie doszło, ale tłamsił mnie i wmawiał mi, że sama nie jestem w stanie sobie poradzić. Nie wychodziliśmy prawie wcale ze znajomymi - raz na pół roku to dla mnie zdecydowanie za mało. Nie jestem osobą jakoś specjalnie towarzyską i nigdy nie byłam. Cenię sobie samotność i czas tylko dla siebie, ale brakuje mi przyjaciół, z którymi mogłabym po prostu wyjść i pogadać. Zostałam całkiem sama. 

Pochodzę z kilkusettysięcznego miasta, a mieszkam teraz na wsi - wynajmuję kawalerkę. Udało mi się ją znaleźć w dniu zerwania. Było to dla mnie przeogromne szczęście, szczególnie, że mieszkanie znajduje się przy głównej drodze do mojej pracy i pomimo tego, że nie mam auta, mam znajomych, z którymi mogę się zabierać.

Wiedziałam, że lekko nie będzie i dlatego szukam takiego rozwiązania, aby całkowicie się uniezależnić. Staram się odkładać jak najwięcej pieniędzy, ponieważ zbieram na samochód i na studia. Pragnę stąd wyjechać. Daleko stąd. Zacząć wszystko od nowa. Jednakże zanim uzbieram odpowiednią ilość pieniędzy, minie kilka miesięcy, a już teraz czuję się wręcz fatalnie. Zapisałam się do psychologa, ale najbliższa wizyta jest dopiero na kwiecień. Na kwiecień! Do kwietnia to ja już mogę całkiem podupaść psychicznie, a to dopiero minął pierwszy miesiąc!

Dlatego też postanowiłam zarejestrować się tutaj i zacząć pisać o tym, co mnie boli. Jest to mocno doraźne, ale nic innego mi nie pozostaje. Mam sporo hobby i pasji: szydełkuję, piszę opowiadania, czytam, oglądam... ale to nie wystarczy. W obliczu samotności wszystko, co robię, wydaje się pozbawione sensu. 

Proszę więc o pomoc: jak mogę przyzwyczaić się do samotności? Jak mam pogodzić się ze sobą? I co mam robić, gdy czuję się naprawdę źle?