Problem z rozchwianymi emocjami

[duncan]

Cześć.

Facet z żoną i synem, 37 lat, czynny zawodowo na Kartę Nauczyciela. To tak jednym zdaniem.

Moje problemy zaczęły się dawno, bo we wrześniu 2013 - wtedy przytrafił mi się po raz pierwszy pełny atak epilepsji - w nocy, przy zasypianiu. Karetka, SOR, powrót do domu po wzmacniającej kroplówce oraz badaniach fal głowy (wybaczcie niefachowość słownictwa) z wynikiem bez zarzutu. Próba sztucznego wywołania ataku dźwiękiem i światłem się nie powiodła - fale mózgu również wtedy bez zarzutu.

Ataki pojawiały się co miesiąc, dwa, z okropną regularnością niemal co do dnia a ja w tym czasie eksperymentowałem z lekami - oczywiście pod kontrolą neurologów.

Od maja 2014 jestem bez ataków i zawieszeń - po chorobie nie ma śladu. Jednak wciąż przyjmuję leki - Absenor.

I w tym momencie pojawia się problem, z powodu którego tutaj jestem - emocje.

Nie wiem, czy to kwestia wieku, czy leków, chociaż ja podejrzewam antyepileptyczne leki - że emocje mi się "rozjechały".

O ile złość, nerwowość czy agresję, jestem w stanie zrzucić na stres pracy w kilku miejscach (chociaż pracę lubię, jestem zadowolony z życia, szczęśliwy itp.), to problemem jest dla mnie jakaś dziwna nadwrażliwość na sytuacje wzruszające - jakkolwiek to brzmi. 

Nie wiem, czy jestem w stanie to dobrze wytłumaczyć, ale objawia się to tym, że w pewnych momentach, sytuacjach, nie umiem powstrzymać łez wzruszenia, nie jestem w stanie normalnie mówić, bo jakieś dziwne napięcie "odcina" mi głos, bo całe gardło boli tak, że mam ochotę odwrócić się i odejść. Mam wrażenie że to reakcje i zachowania totalnie nieadekwatne (przesadzone) do sytuacji.

Najgorsze, że te momenty są totalnie prozaiczne. W telewizji poleci jakaś bardziej emocjonalna reklama - i już mam emocjonalną jazdę (pamięta ktoś reklamy Allegro z dziadkiem, który uczył się angielskiego by w Londynie powiedzieć wnukowi po angielsku kim jest? Rozkłada mnie cały czas...).

Płacz i ból gardła na bajkach dla dzieci to normalka (niech Cię szlag, Disney!), a ostatnio pokonał mnie demotywator ze zdjęciem dziewczyny, która w 2003 na wakacjach rozpoznała nadejście Tsunami i uratowała plażowiczów - nie byłem w stanie dokończyć czytania na głos kilku zdań umieszczonych pod obrazkiem.

Któregoś razu na wycieczce w dużym mieście zupełnie przypadkiem trafiłem na jakiś tam bieg, maraton, czy inne zawody sportowe i atmosfera miejsca - biegnący sportowcy, doping kibiców, pozytywna aura, wywołała u mnie taki sam atak emocjonalnego skoku - łzy, ścisk gardła, praktycznie brak możliwości powiedzenia czegokolwiek w normalny sposób.

Wszelkie "medialne" wydarzenia również w większości odpadają - koncerty, występy, pokazy, akcje - wszystkie miejsca gdzie "coś" się dzieje sprawia że przestaję panować nad sobą i swoimi emocjami.

Najgorsze, że właśnie ja powinienem sobie z tym radzić - jako terapeuta dzieci z Autyzmem i ZA osiągam sukcesy, pomagam takim osobom i ich problemom, ale nie umiem "ogarnąć" siebie. To bardzo frustrujące. 

To chyba tyle. Może się dowiem, jak sobie pomóc, a może wyciągniecie ze mnie jeszcze jakieś inne rzeczy których nie zauważam, a które mogą mieć znaczenie.

Zdaję sobie sprawę też z tego, że dla wielu z Was mój problem to żaden problem - ale ja czuję się z tym źle, moje podkręcone emocje i sposób w jaki wychodzą sprawiają mi dużo kłopotu.