Pomocy

[Lulu21]

Jestem 21 letnią kobietą. Odkąd pamiętam w moim życiu nie było lekko. Zaczęło się od 7 roku życia, moi rodzice się rozwiedli a ja nie mogłam się z tym pogodzić. Później związek. Nie raz byłam bita przez partnera. Później gdy wyprowadziłam się do innego miasta, jak się później okazało wcale nie było prościej. W marcu wydarzyło się to co nigdy nie powinno się wydarzyć. Zgwałcił mnie. Po wszystkim rzucił mi 100 zł i powiedział że możemy się częściej tak spotykać. Ze mogę zostać jego dziwką. Nie wytrzymałam tego już. Moje życie nie miało sensu. Brzydziłam się sobą. Chciałam popełnić samobójstwo. Ale wychodząc z domu zadzwoniłam do przyjaciela. Ze to zrobię. Chciałam się pożegnać. Jednak on w ostatniej chwili przyjechał i był przy mnie gdy go potrzebowałam. Później operacja kolana. Długie zwolnienie lekarskie aż wkoncu zwolnienie z pracy. Przerasta mnie to. W nocy nie mogę spac. A w dzien nie mam ochoty wstać z łóżka. Nie mam już takiego apetytu jak kiedyś. Jestem wrakiem człowieka. A takie życie nie ma sensu.

[jasem]

Ja bym Ci sugerował iść do psychiatry. Myśli samobójcze nie powinny być ignorowane. Problemy ze snem, apetytem również wskazują, że nie jest dobrze. Ja sam jestem na lekach i pierwszy tydzień było trudno się przyzwyczaić, ale się stabilizuje powoli, wierzę, że będzie jeszcze lepiej. Masz na pewno dużo gorsze przejścia niż ja, ale trzymaj się i spróbuj chociaż, bo nie masz nic do stracenia, a już jak uważasz, że nic innego nie pozostało to właśnie mówię, że jest jeszcze taka opcja. Może być ciężko się zmotywować, ale jeśli nie możesz, to poproś kogoś, żeby Cię zaprowadził.

[Lulu21]

Mam skierowanie do psychologa ale jakoś boję się że trafię na takiego który mi powie że wyolbrzymiam sobie to wszystko. Boję się co pomyślą inni. Jestem osobą która na dzień ma inną maskę taką uśmiechniętą a na noc ją ściągam i wracam do rozmyślania. To wszystko jest bez sensu. To mnie przerasta. 

[jasem]

Żaden psycholog Cię nie ocenia. Nie powie, że coś wyolbrzymiasz. Są po to, żeby pomóc znaleźć i przeanalizować źródło twoich problemów, przyczyny. W zależności od terapii też je rozwiązać np. poprzez zmianę skojarzeń z następstwami działań, które kiedyś były odbierane jako porażki.

Zdanie innych jest błędne i chodzi o Ciebie. Jeśli z tym Ci lepiej to nie przejmuj się co myślą. Robisz to dla siebie przede wszystkim. Zresztą, w dzisiejszych czasach nikt nie stygmatyzuje Cię przez to, że idziesz do psychiatry lub psychologa, ludzie starej daty może jeszcze myślą, że to bez sensu albo wariaci, ale tak naprawdę wiele osób sama miała styczność z psychologiem lub psychiatrą według obserwacji choćby moich znajomych, wielu z nich wypytywałem o początki.

Edytowano Grudzień 1, 2019 przez jasem