Lulu21

Mam skierowanie do psychologa ale jakoś boję się że trafię na takiego który mi powie że wyolbrzymiam sobie to wszystko. Boję się co pomyślą inni. Jestem osobą która na dzień ma inną maskę taką uśmiechniętą a na noc ją ściągam i wracam do rozmyślania. To wszystko jest bez sensu. To mnie przerasta.

Jestem 21 letnią kobietą. Odkąd pamiętam w moim życiu nie było lekko. Zaczęło się od 7 roku życia, moi rodzice się rozwiedli a ja nie mogłam się z tym pogodzić. Później związek. Nie raz byłam bita przez partnera. Później gdy wyprowadziłam się do innego miasta, jak się później okazało wcale nie było prościej. W marcu wydarzyło się to co nigdy nie powinno się wydarzyć. Zgwałcił mnie. Po wszystkim rzucił mi 100 zł i powiedział że możemy się częściej tak spotykać. Ze mogę zostać jego dziwką. Nie wytrzymałam tego już. Moje życie nie miało sensu. Brzydziłam się sobą. Chciałam popełnić samobójstwo. Ale wychodząc z domu zadzwoniłam do przyjaciela. Ze to zrobię. Chciałam się pożegnać. Jednak on w ostatniej chwili przyjechał i był przy mnie gdy go potrzebowałam. Później operacja kolana. Długie zwolnienie lekarskie aż wkoncu zwolnienie z pracy. Przerasta mnie to. W nocy nie mogę spac. A w dzien nie mam ochoty wstać z łóżka. Nie mam już takiego apetytu jak kiedyś. Jestem wrakiem człowieka. A takie życie nie ma sensu.