Nikt mnie nie kocha, jestem bezwartościowa

[_schizoidalna_]

Cześć, nie wiem od czego zacząć... chyba od początku swojego życia mam problemy z psychiką. Cierpię na depresję przewlekłą (ciężką), nikt mnie nie kocha, a moja rodzina nie wspiera mnie ani nawet nie akceptuje przez tą chorobę. Nigdy nie byłam dla nikogo ważna, zawsze ktoś był ważniejszy, a ja "ta gorsza". Na początku dla matki najważniejszy był ojciec, później (dla całej rodziny) brat (zawsze to "lepsze dziecko", bo młodszy, bo chłopak, a teraz jeszcze on spełnia oczekiwania rodziny a ja jestem chora). W szkole zawsze mi dokuczali, w gimnazjum wręcz gnębili. Długo nie miałam przyjaciół, kiedy zaczęli się pojawiać w już dorosłym życiu byłam tylko przeznaczona do zapychania nadmiaru wolnego czasu, taka "zapchaj dziura", bo ktoś a to nie lubi "siedzieć sam", a to chcę wyjść gdzieś. "Przyjaciolka" znalazła sobie chłopaka, a odkąd zaczęła go szukać liczą się tylko jej problemy bo ona biedna "już nikogo sobie nie znajdzie 😢😢😢". Co z tego, że ma mamę która ją akceptuje, kocha wspiera i utrzymuje... . Wolę być całkiem sama niż "na doczepkę", bo i tak nikt mnie nie kocha, ja naprawdę nie potrzebuje spotkań towarzyskich i zapychania wolnego czasu. To nic mi nie daje, zero radości, wręcz przeciwnie czuje się beznadziejna, bezwartosciowa i wiem ze juz zawsze tak będzie.  Jeden kolega zawracał mi przez pół roku głowę wychodzeniem na pizzę, na miasto, po czym stwierdził że to tylko tak po przyjacielsku...
Czy ja na prawdę jestem tylko tyle warta? Żeby dostarczać innym rozrywki, a w zamian nic, zero wsparcia czy uczuć?

Dziękuję za przeczytanie i przepraszam że psuje Wam nastrój.