_schizoidalna_

Cześć, nie wiem od czego zacząć... chyba od początku swojego życia mam problemy z psychiką. Cierpię na depresję przewlekłą (ciężką), nikt mnie nie kocha, a moja rodzina nie wspiera mnie ani nawet nie akceptuje przez tą chorobę. Nigdy nie byłam dla nikogo ważna, zawsze ktoś był ważniejszy, a ja "ta gorsza". Na początku dla matki najważniejszy był ojciec, później (dla całej rodziny) brat (zawsze to "lepsze dziecko", bo młodszy, bo chłopak, a teraz jeszcze on spełnia oczekiwania rodziny a ja jestem chora). W szkole zawsze mi dokuczali, w gimnazjum wręcz gnębili. Długo nie miałam przyjaciół, kiedy zaczęli się pojawiać w już dorosłym życiu byłam tylko przeznaczona do zapychania nadmiaru wolnego czasu, taka "zapchaj dziura", bo ktoś a to nie lubi "siedzieć sam", a to chcę wyjść gdzieś. "Przyjaciolka" znalazła sobie chłopaka, a odkąd zaczęła go szukać liczą się tylko jej problemy bo ona biedna "już nikogo sobie nie znajdzie 😢😢😢". Co z tego, że ma mamę która ją akceptuje, kocha wspiera i utrzymuje... . Wolę być całkiem sama niż "na doczepkę", bo i tak nikt mnie nie kocha, ja naprawdę nie potrzebuje spotkań towarzyskich i zapychania wolnego czasu. To nic mi nie daje, zero radości, wręcz przeciwnie czuje się beznadziejna, bezwartosciowa i wiem ze juz zawsze tak będzie. Jeden kolega zawracał mi przez pół roku głowę wychodzeniem na pizzę, na miasto, po czym stwierdził że to tylko tak po przyjacielsku... Czy ja na prawdę jestem tylko tyle warta? Żeby dostarczać innym rozrywki, a w zamian nic, zero wsparcia czy uczuć? Dziękuję za przeczytanie i przepraszam że psuje Wam nastrój.

Cześć, jestem Agata i mam 20 lat. Choruję na dystymię, depresję i mam stwierdzoną osobowość schizoidalną. Mam problemy rodzinne i chciałabym niedługo wyprowadzić się z domu. Jednak najpierw muszę mieć stałą pracę, żeby mieć stały dochód. Czuję się już wykończona mieszkaniem z rodziną (przemoc psychiczna, awantury, kiedyś była przemoc fizyczna ze strony ojca). Czuję że już dłużej tego nie wytrzymam... wstępnie planuję wyprowadzkę na początek sierpnia, ale jeszcze nie wiem czy to się uda (praca). Jestem z Lublina. Czy jest tu może ktoś, kto ma podobnie? Niby mam koleżankę, ale najpierw wymagała ode mnie niemal ciągłego kontaktu, spotkań po 3-4 razy w tygodniu, codziennych rozmów przez telefon (osoby z moją osobowością potrzebują mało kontaktu z innymi ludźmi. To było o wiele za dużo). Jednak po jakimś czasie naszej znajomości zaczęła ciągle szukać sobie chłopaka przez internet, narzekać ze nie może nikogo poznać. Ostatnio poznała jakiegoś i już się do mnie nie odzywa. Uważam, że to nie w porządku jej strony, tym bardziej ze zawsze jak wcześniej któryś ją zawiódł leciała od razu do mnie z płaczem. Nie zależnie jak się czułam ani co mi akurat wypadło musiałam się z nią czym prędzej spotkać u ją pocieszać. Czuję się co najmniej nie ważna w takiej relacji i chyba nie chcę jej dłużej ciągnąć. Dla mnie to bez sensu. Mam wrażenie, że po prostu spotkania ze mną służyły do zapełniania jej wolnego czasu, bo nie lubi spędzać go sama. Że spotykała się że mną z nudów... ja osobiście lubię spędzać czas sama. Mam też silną potrzebę bycia w grupie osób o podobnych do moich zainteresowaniach (zwierzęta, pomoc zwierzętom). Działam w takich organizacjach, niestety bardziej na odległość, bo w moim mieście praktycznie nic takiego się nie dzieje moim marzeniem jest własna organizacja dla zwierząt i mam zamiar je spełnić jeśli piszę w niewłaściwym dziale, proszę o informację, to mój pierwszy post na forum. Mam też problem, bo bardzo potrzebuję terapii, a mojego terapeuty za tydzień ma nie być. Co gorsza, potem w sierpniu ma go nie być przez aż 3 tygodnie a ja potrzebuję wsparcia, mam bardzo zły nastrój, nic mnie nie cieszy i nie mam wogóle siły nawet żeby rano wstać z łóżka. To w połączeniu z problemami rodzinnymi jest nie do wytrzymania. Szczerze mówiąc, nie wiem już co robić. Koleżankę poznałam na terapii na oddziale dziennym. Na początku mówiła że cieszy się że mnie poznała. Trochę pomogła mi się pozbierać po innej relacji, która była dla mnie niedobra. Szczerze mówiąc lepiej czułam się kiedy nie miałam żadnych relacji, ale kiedy jeszcze byłam na oddziale i byłam w grupie. Teraz, prawie 2 miesiące po wypisie z tamtąd czuje się okropnie.