Czy urodzilam sie zla?

[Asiastasia]

Witam. Mam 30 lat. Meza i polroczna coreczke. Moim problem jest lek przed wszystkim co nowe, nie lubie ludzi i szybko sie denerwuje, wybucham. Zyje w stresie chociaz sama nie wiem czemu. Czy to moglo byc spowodowane moim dziecinstwem? Jako dziecko bylam podobno rozkapryszona i rozpieszczona, pyskowalam rodzicom. Paniwtam ze raz mama przeciagnela mnie po pokoju ciagnac za wlosy. Kiedy spadla na mnie szafka ojciec pociagnal mbie za wlosy i cisnal w sciane. Pamietam takie urywki jak mama bila mnie po glowie bo jej pyskowalam. Nie pamietam co mowilam, o co poszlo ale pamietam te sceny bicia. Nie bylo to czesto. Moze z 5 lub 6 razy ktore utkwily mi w panieci. Zawsze slyszalam ze jestem ponura i ze dzieci innych rodzicow sa milsze i weselsze. Ze nic mi nie pasuje. Moze taka bylam. Zawsze wolalam sama sie bawic niz z kims. Mialam duza wyobraznie i nie potrzebowalam ludzi do towarzystwa. W doroslym zyciu tez tak jest. Ale jestem bardzo wybuchowa co do meza. Czy to moglo miec wplyw z dziecinstwa czy urodzilam sie zla? 

[Julka9]

Twoi rodzice stosowali wobec Ciebie przemoc fizyczną. To co opisujesz zdecydowanie nie jest niewinnym klapsem od czasu do czasu... Twoi rodzice musieli mieć poważne problemy emocjonalne, skoro złość wyładowywali na własnym dziecku. Ja też zawsze byłam w pewnym stopniu wyalienowanym dzieckiem, często lubiłam bawić się sama, byłam także często zamyślona, bujałam w obłokach. Tak jak Tobie, zostało mi to do dziś.  Na wielu zdjęciach mam ponurą minę, byłam dość humorzasta. Ale rodzice akceptowali mnie taką jaka jestem. Absolutnie nie urodziłaś się zła, każdy człowiek rodzi się dobry i wierzę też że jesteś dobrą osobą! A Twoje wybuchy złości mogą być faktycznie skutkiem dzieciństwa.  Może warto spróbować jogę, medytację? To bardzo wycisza i uspokaja. Też jestem dosyć nerwową osobą, wieloma rzeczami się przejmuję, ale to mi bardzo pomaga. Może warto też pójść do psychologa? Oczywiście jeżeli te wybuchy są częste, każdemu przecież od czasu do czasu zdarzy się zezłościć, to normalne. Polecam też dużo rozmawiać z mężem, na bieżąco rozwiązywać problemy, żeby się nie nawarstwiało.