Witam. Mam 30 lat. Meza i polroczna coreczke. Moim problem jest lek przed wszystkim co nowe, nie lubie ludzi i szybko sie denerwuje, wybucham. Zyje w stresie chociaz sama nie wiem czemu. Czy to moglo byc spowodowane moim dziecinstwem? Jako dziecko bylam podobno rozkapryszona i rozpieszczona, pyskowalam rodzicom. Paniwtam ze raz mama przeciagnela mnie po pokoju ciagnac za wlosy. Kiedy spadla na mnie szafka ojciec pociagnal mbie za wlosy i cisnal w sciane. Pamietam takie urywki jak mama bila mnie po glowie bo jej pyskowalam. Nie pamietam co mowilam, o co poszlo ale pamietam te sceny bicia. Nie bylo to czesto. Moze z 5 lub 6 razy ktore utkwily mi w panieci. Zawsze slyszalam ze jestem ponura i ze dzieci innych rodzicow sa milsze i weselsze. Ze nic mi nie pasuje. Moze taka bylam. Zawsze wolalam sama sie bawic niz z kims. Mialam duza wyobraznie i nie potrzebowalam ludzi do towarzystwa. W doroslym zyciu tez tak jest. Ale jestem bardzo wybuchowa co do meza. Czy to moglo miec wplyw z dziecinstwa czy urodzilam sie zla?
