Zagubienie

[swizzyb]

Jestem tu nowa, nie wiem do końca, czy zostanę dobrze zrozumiana, ale chcę spróbować

Mam 20 lat, mam pracę, umowę, rodzinę, dach nad głową, wszystko wydaje się super. Sama tego nie czuję, chociaż nie mam pojęcia, co się ze mną dzieje, widzę, że nie do końca jest dobrze. Nie mam siły ani ochoty funkcjonować na codzień chodzić do pracy ( gdzie wszystko zwala się na moje barki) czuję się wiecznie zmęczona, rozdrażniona, często agresywna, wypalona. Brakuje mi oparcia, nawet zwykłej rozmowy o tym że się źle czuje. Mam wrażenie że nie mogę się źle czuć. Czy to w domu czy w pracy nie odnajduje się, mam ochotę uciec, czuję się stłamszona, każdy mój błąd jest wytykany jakbym nie mogła go popełnić. Miewam ataki paniki, drętwienie kończyn, bóle w klatce piersiowej, migreny. wstaje np 3 godziny za wcześnie bo ze stresu nie mogę już spac. Mam wrażenie że jakiekolwiek moje problemy są bagatelizowane przez rodzinę 

[Honrado]

Patrząc z zewnątrz radzisz sobie w życiu całkiem dobrze, ale wewnętrznie doświadczasz różnych przykrych stanów i wiesz, że nie powinno tak być. Jesteś wypruta z energii, brakuje Ci motywacji, czujesz się przytłoczona obowiązkami w pracy i drobne rzeczy potrafią Cię wyprowadzić z równowagi. Czujesz się z tym wszystkim osamotniona, masz dosyć i zamiast otrzymać wsparcie, jesteś dodatkowo psychicznie obciążana, wywierana jest na Ciebie presja, a Twoje problemy nie są traktowane poważnie, jakbyś sama nie była ważna. Brakuje Ci zwykłego ludzkiego podejścia i wyrozumiałości. Odczuwasz silne lęki, które przenoszą się też na Twoje ciało, sprawiają ból, zwiększają zmęczenie i utrudniają normalne funkcjonowanie.

Chyba z grubsza rozumiem.

[swizzyb]

Dokładnie tak