Kryzys małżeński, mąż twierdzi, że przestał kochać

[Aniaa1993]

Dzień dobry,

od kilku miesięcy przeżywamy kryzys z moim mężem - jesteśmy razem 12 lat. Ten twierdzi, że nie jest to kryzys tylko koniec miłości z jego strony. Uargumentował to moim zachowaniem, brakiem szacunku do niego, ciągłymi wyzwiskami i moją rzekomą zaborczością(co jest oczywiste, gdy pojawia się na horyzoncie inna relacja). Na początku poczułam frustrację i złość, gdyż mąż nie dawał mi żadnych sygnałów bym się zmieniła, tylko uciekał do drugiego pokoju. Sądziłam wówczas, że ma swoje gorsze dni (jest trzeźwym alkoholikiem i często podczas głodów wiedziałam, że musi pobyć sam ze sobą), dałam temu czas. Niestety, gdy dwa miesiące temu mąż stwierdził, że przez pół roku robiłam wszystko by przestał mnie kochać i nic do mnie nie czuje poczułam rozpacz. Doszło do awantur, wzajemnych oszczerstw, a potem dodatkowo odkryłam, że mąż utrzymywał kontakt ze straszą o 15 lat kobietą ze szkoły naszego syna. Kontakt ten był krótki (pisali niecałe 2 tygodnie) po czym mąż stwierdził, że ona jest dla niego ważniejsza niż ja, że ciągle o niej myśli. Przeraziło mnie to - wiem, że do zdrady nie doszło, do spotkań również nie. Skonfrontowałam tę sprawę z tą kobietą - ona nic nie czuła do mojego męża, twierdziła, że była tylko miła i odsunęła się na moją prośbę, kibicuje byśmy uratowali małżeństwo. Mąż wściekł się, że interweniowałam w tej sprawie, obrzucił mnie błotem. Każdy kolejny dzień był coraz gorszy, nie mógł na mnie patrzeć, unikał ze mną kontaktu, wychodził na długie spacery, byleby mnie tylko nie widzieć. Stwierdziłam, że tak nie może być - błagałam go o powrót. Drwił i stwierdził, że prędzej się zabije niż wróci. Stwierdził, że chce się rozstać. Postanowiłam po miesiącu ciągłych zwad wyprowadzić się z domu, dać jemu i nam czas. Po 1,5 tyg. rozłąki telefonicznie udało mi się poprosić męża o kolejną szansę (który powiedział, że i tak do mnie nic nie czuje, ale szczerze daje mi szansę, ale nie wierzy, że się zmienię), ukorzyłam się i poszłam na terapię (okazało się, że ciepię na chorobę afektywną dwubiegunową). Wzięłam całą winę na siebie (choć wiem, że mąż jako alkoholik do rozpadu też się przyczynił) i walczę. Podczas naszej telefonicznej rozmowy zapytałam męża czy myśli jeszcze o tej kobiecie, na co stwierdził, że tak, ale oczywiście dużo mniej - to dla mnie niedorzeczne, że zaangażował się uczuciowo do osoby, której nawet nie zna, jednak jak sam przyznał, ona zwróciła jego uwagę, gdyż była miła, ciepła i go słuchała, a on nie miał przyjaciół i we mnie też nie czuł przyjaciela (co oczywiście jest nieprawdą, po prostu go nie głaskałam, jak on chciał). Powiedział, że ani razu o mnie nie myślał przez ten czas, gdy mnie nie ma. Wiem, że na to potrzeba czasu, jednak strasznie się boję i ciągle płaczę. Moja terapeutka chce zorganizować spotkanie, na które zaprosi męża, by opowiedzieć mu o mojej chorobie, by zrozumiał, że moje napady agresji i depresji da się złagodzić lekami, jednak wiem, że by coś naprawić trzeba zasięgnąć terapii dla par. Wiem, że czas może zdziałać cuda, zmiana jednej osoby może mieć wpływ na drugą, jednak jak pomóc mojemu mężowi, by również poszedł indywidualnie na terapię lub wspólnie ze mną, jeśli nie wykazuje takiej chęci i nie widzi również w sobie problemu? Ta sytuacja pokazała, że mąż się pogubił, szukał pocieszenia u kogoś starszego, doświadczonego, kto zastąpi mu matkę, z którą relację ma bardzo znikomą. Dodatkowo ta kobieta go nie pociąga - twierdzi, że to ja go podniecam i jestem "ładniejsza", ale w jego oczach bardziej podoba mu się bardziej właśnie ona, że jest atrakcyjniejsza. To boli, ale jestem w stanie wytrwać to ogromne cierpienie, bo wiem ile razem przeżyliśmy, ile mieliśmy wspaniałych chwil, mamy dom, dziecko i wspomnienia oraz domyślam się, że swoim zachowaniem sama sprawiłam, że do tego doszło. Wiem, że nie takie problemy ludzie pokonywali i chciałabym, by odsunął uczucia niechęci i nienawiści do mnie i na nowo odkrył miłość, jednak to dla mnie zbyt karkołomne zadanie. Wiem również, że skoro myśli mniej o tej kobiecie (to jednak normalne pod wpływem czasu), zdecydował się dać mi szansę (mimo jego uprzednim ogromnym niechęciom), da się również odbudować tę relację i miłość. Pytanie jednak, jak go namówić na terapię, co zrobić, by przypomniał sobie miłość do mnie? Prócz pracy nad sobą, chcę też zadbać o męża. Bardzo go kocham i potrzebuję każdego dnia, zawsze był dla mnie najlepszym przyjacielem i nawet najcięższe problemy nie są w stanie zabić tej mojej miłości...Obawiam się, że jego upór wiąże się również z nawrotem jego choroby (mąż jednak się nie napije, gdyż jest dumnym facetem, udaje, że to nie jest ten problem). Proszę o pomoc, o rady, o wsparcie, cokolwiek. Streściłam jak się da, być może wyszło chaotycznie, jednak by opisać głębiej problem, musiałabym na to poświęcić kilka godzin.