Molestowanie w dzieciństwie

[Niemampomyslunanazwe]

Cześć. Znalazłam to forum w wyszukiwarce, bo już sama nie wiem gdzie mam to wszystko napisać. 
W dzieciństwie byłam molestowana, wiedziałam to w sumie zawsze, ale wypierałam  to z pamięci, co nie było trudne. Wiecznie jakieś wyjazdy, kolonie, nowe znajomosci, szkoła, pierwsze miłości, po prostu wybuch życia. Z wiekiem jednak ten fakt zaczął wracać coraz częściej. Myślę, że stąd wziął się przykładowo mój lękowy styl przywiązania, uczucie wiecznego niepokoju, podejrzliwość, niskie poczucie własnej wartości. Moje pierwsze związki partnerskie byly koszmarem. Później, już jako singielka, wpadłam w nadużywanie leków, jakichs substancji, nadużywałam krótki czas alkoholu, przygodny seks. Kiedy moje życie już się unormowalo (stała spokojna praca, wspanialy partner u boku) myśli o molestowaniu zaczęły mnie niemal prześladować. Nikt o tym nie wie. Osoba, która mi to robiła myśli, że nie pamiętam. Wszystkiego pamiętać nie mogę to fakt - podejrzewam, że zaczelo się to już od moich narodzin, a skończyło kiedy miałam około 5 lat. Pamietam dokładnie te sytuacje kiedy byłam właśnie w tym wieku przedszkolnym, jakby to było przed chwilą. Jakbym była tym małym dzieckiem i działo się to dosłownie przed chwilą. Pamietam dokładnie swoje myśli. W co byłam ubrana. Co leciało w telewizji. Co robili inni domownicy. Pamietam moje emocje, wiedziałam tylko, że się wstydzę, boję, nie rozumiem, nie chcę, ale nie wiem co robić? Udawałam, że śpię, kiedy chodziło o dotykanie. W innych wypadkach on zachęcał do dotykania jego penisa, pamietam, że wydawało mi sie to dziwne, brzydkie, niezachęcające. On chyba kiedy zrozumiał, że jestem już trochę większa, mogę zapamiętywać, wyrażać zdziwienie itp - przestał. Pewnie bał się, że to wyjdzie. 
Zniszczyl mi zycie, nie wiem co mam z tym wszystkim zrobić, podejrzewam, ze to stad moje nastroje. Nie potrafię sie cieszyć, zawsze coś mi ciąży, zawsze się boję, zawsze uważam, że na coś nie zasługuję. 
Jestem bardzo wycofana w kontaktach społecznych, chociaż lubię rozmawiać, mam wiedzę na sporo tematów, interesuję się ciekawymi rzeczami, które ponoć dobrze mi wychodzą. 
On wyprowadził się jak miałam około 12 lat. Kontakty mieliśmy dobre. Nie myślałam o tym co się działo. 
Kiedy mialam dostać mieszkanie w spadku - zrobił tak, bym go nie dostała i ucial kontakt całkowicie. Pozbawił mnie wszystkiego po raz drugi. Oferowałam, że wynajmę to mieszkanie, po co mam płacić komuś? Oferowałam, że wyremontuję wszystko na swoj koszt. Nic. 
Jak to się laczy? W tej historii jest jeszcze wiele, ale nie będę o tym mówić. 
Po prostu uważam, że zniszczył mi psychikę, a to pokazało mi, że nie czuje się z tym nawet źle. Nie chce zadośćuczynić. Jest potworem, który odwrócił sie ode mnie, bo najpewniej zjadały go myśli o tym, co mi robił. 
Co robił temu biednemu dziecku. 
On jeszcze żyje, tak podejrzewam. Skonfrontować go? Nie mam na to siły. Powiedzieć o tym komukolwiek? Wstyd. 

Edited April 19, 2022 by Niemampomyslunanazwe

[Agniesia]

Strasznie mi przykro, że nikt Ci wtedy nie odpisał. Sama borykam się właśnie z podobnym problemem i widzę, jak bardzo cierpisz, te powracające wspomnienia, jakby to było teraz i w tej chwili... - to podobno bardzo typowe, ze względu na to, że mózg w tamtych momentach postawił na zamrozenie, żeby nas odciąć, ale w zw z tym, sytuacja jest nieprzepracowana = wieczna...

Napisz do mnie, jeśli jeszcze tu jesteś. Pozdrawiam serdecznie

[zagubiona.m]

Dnia 4.07.2024 o 17:02, Agniesia napisał:

Strasznie mi przykro, że nikt Ci wtedy nie odpisał. Sama borykam się właśnie z podobnym problemem i widzę, jak bardzo cierpisz, te powracające wspomnienia, jakby to było teraz i w tej chwili... - to podobno bardzo typowe, ze względu na to, że mózg w tamtych momentach postawił na zamrozenie, żeby nas odciąć, ale w zw z tym, sytuacja jest nieprzepracowana = wieczna...

Napisz do mnie, jeśli jeszcze tu jesteś. Pozdrawiam serdecznie

Ja również byłam molestowana odkąd pamiętam do jakoś 10-11 roku życia. W pewnym momencie faktycznie mój mozg to wyprał, ale widzę, że im jestem starsza to jest coraz gorzej. Te wspomnienia wracają jak bumerang w najmniej oczekiwanym momencie. Mam już 28lat, dzieci i wspaniałego partnera, ale mimo wszystko to wraca do mnie praktycznie codziennie. Zniszczył mi życie, dosłownie. Nawet nie potrafię opisać tego jak ja się czuję, mam wrażenie, że nikt mnie rozumie. Ostatnio zaczęłam czytać różne fora na ten temat i przeraża mnie fakt ile jest takich pokrzywdzonych osób. To jest straszne... Ja już straciłam nadzieję na to, że będę "normalna". To wszystko zniszczyło mnie jako osobę, człowieka...