Jest mi ciężko.

[ania.nowak.]

Witam. Mam 20 lat. Mając 13 lat zmarł mój tata - alkoholik. Mimo wszystko bardzo byłam z nim blisko. Bardzo mi go brakuje. Od jakiegoś czasu cały czas żyje w stresie. Nocami nie mogę spać, chodzę zmęczona, przybita i smutna. Nic mnie nie cieszy. Najchętniej całe dnie spedzałabym w łóżku. Nie mam siły na normalne życie, na naukę do matury.. odtrąciłam wszystkich znajomych. Dla mojego narzeczonego jestem opryskliwa, szybko się zloszcze - czego bardzo potem żałuję. Obwiniam się o wszystko. Od najmłodszych lat bliska mi jest śmierć, straciłam wielu bliskich. W styczniu zmarła bardzo bliska mi osoba, a dwie inne są nieuleczalnie chore. Staram się im pomagać, jednak potem ja nekam się myślami... Oni się cieszą życiem, mimo niepełnosprawności a ja mogę wszystko, jestem zdrowa, a nie robię nic. Ostatnio przez obostrzenia straciłam pracę, nie mogę nic znaleźć nowego. Ciągle myślę skąd wziąć pieniądze. Żyje w ciągłym lęku i niepokoju. Proszę, poradź mi jak zacząć żyć normalnie? Jak radzić sobie ze stresem? Jak mogę cieszyć się życiem?

[Eozyna]

Witaj Aniu. Jesteśmy w tym samym wieku i choć pewnie nasze 'powody' różnią się diametralnie, to wiedz, że ze mną jest podobnie. Wiem że porady psychologa przede wszystkim na tym forum szukamy, ale jeśli chciałabyś po prostu pewne rzeczy przegadać, czy z siebie wyrzucić to... jestem. 

Pozdrawiam