Boje się ze oślepnę

[Moni1207]

Dzień dobry,

Mam 21 lat i jestem osoba bardzo wrażliwą. Często w dzieciństwie jak miałam dużo czasu to myślałam o chorobach i bardzo ich się bałam, później jakoś z tego wyrosłam. Od roku przez covid dużo jestem w domu i znowu moje leki powróciły. Czasem dużo chodzić do lekarza. Często nie lubiłam swojego życia i miałam lekkie stany depresyjne, ale jakoś sobie z tym radziłam. Od 2 miesięcy moje życie legło w gruzach. Pojawiły mi się błyski w oczach i mety w ciele szklistym byłam dwa razy u okulisty miałam badanie dna oka i wszystko wyszło dobrze, a metami miałam się poprostu nie przejmować. Dostałam skierowanie na badanie oct. Badanie odbyło się wczoraj i wszystko jest prawidłowo, usg gałki ocznej również. Ale ja cały czas panikuje i płacze bo boje się ze jak widzę te błyski to niedługo siatkówka mi się odklei. Lekarze mówiła ze tak może być ale nie mam się martwić na zapas i chodzić regularnie do lekarza poprostu i się badać. Ja poprostu cała się trzęsę, płacze codziennie i nie moge z tym żyć a dziś okazało się ze mam kwaratanne i nie wiem jak poradze sobie tyle dni w samotności z moimi myślami. Nie mam myśli samobójczych ani nic w tym stylu, ja się boje tylko ze oślepnie, ze siatkówka się odwarstwi albo te moje objawy to sm lub guz mózgu. Błagam o jakieś rady. Jak się mam uspokoic? Żeby chociaż chwile o tym nie myśleć. Byłam u psychiatry i dostałam leki przeciwdepresyjne ale boje się je brać z racji ze na początku brania objawy się nasilają a ja jestem naprawdę słaba psychicznie. 

[turkuć_podjadek]

Cześć. Przede wszystkim muszę Cię uspokoić. Jeśli nie będziesz miała jakiegoś nieszczęśliwego wypadku, nie wydłubiesz sobie oczu albo nie zalejesz ich silnie żrącym kwasem, to na pewno nie oślepniesz. Nie pytaj skąd wiem - po prostu wiem i już:) A teraz tak: jako anonimowy znawca z internetu, psycholog samouk, z dużą dozą pewności podejrzewam, że Twoje hipochondryczne lęki z dzieciństwa i te obecne dotyczące wzroku są zastępczą, jawną i irracjonalną reprezentacją innych - ukrytych lęków powstałych w dzieciństwie. Te lęki, które w Tobie siedzą schowane, są czymś w rodzaju niezałatwionych spraw, "nieprzetrawionych" wydarzeń i uczuć z okresu, gdy byłaś zbyt mała, żeby móc to wszystko "ogarnąć". Nie wiem jakie to mogą być konkretnie lęki, bo nie znam Twojej historii. ale nawet gdybym dokładnie opisał cały Twój problem, to prawdopodobnie i tak niewiele by to dało. Na ogół, żeby wyjść ze swojego "dołka", niezbędne jest towarzystwo jakiejś życzliwej osóbki, z którą będziesz mogła zbadać ciemne strony Twojego umysłu. Może to być przyjaciel, jakiś nauczyciel duchowy albo psychoterapeuta. Po prostu musisz znaleźć kogoś, komu będziesz mogła zaufać i w jego towarzystwie zgłębiać swoje problemy. A gdy wszystkie "smrody" wyjdą na wierzch, poczujesz się o niebo lepiej, normalnie kamień z serca spadnie:)