Cierpienie

[Beata2101]

Dobry wieczór. Nie wiem dlaczego to robię, dlaczego to pisze, chyba po prostu muszę się z kimś tym podzielić.Mam 22 lata i przestałam sobie radzić ze sobą, ze swoim życiem. Nigdy nie miałam wsparcia w rodzinie, ciagle poniżanie, zaniżanie mojej wartości, tato dużo pił. Poznałam chłopaka 5 lat temu, byliśmy razem, pół roku temu ze mną zerwał i od tej pory wszystko się pogorszyło. Mam okropne wahania nastroju, czuje ze jestem do niczego, cierpię, bardzo cierpię. Minęło pół roku, a ja czuje ze straciłam jedyną osobę na której mi zależało, moje oparcie, moją miłość. Pojawiły się myśli samobójcze, które mnie bardzo dręczą, myśle o swojej śmieci, wyobrażam sobie swój pogrzeb i czuje się wtedy spokojniej, przeraża mnie to. Zaczęłam robić rzeczy, których robić nie chce, spotykam się z mężczyzną tylko po to, żeby uciec z domu w którym wciąż czuje się poniżona. Płacze za każdym razem kiedy wychodzi z domu, płacze z bezsilności. Nie radzę sobie z podstawowymi rzeczami, nic mnie nie cieszy, straciłam wszystkich przyjaciół, bo straciłam nimi zainteresowanie, a teraz czuje się tak okropnie samotna. Chce zmienić swoje życie, ale nie potrafię... 

[Tomek12345]

Pomyśl o konsultacji z psychiatrą. Poza tym terapia może wiele pomóc. Bardzo możliwe, że na Twoje obecne funkcjonowanie zaważyły relacje z rodzicami. Syndrom DDA to źródło wielu nieszczęść, póki nie zacznie się takie rzeczy przepracowywać. Permanentne poniżanie w dzieciństwie również destrukcyjnie wpływa na nasze przyszłe relacje z ludźmi. W przypadku myśli samobójczych, chęci zrobienia sobie krzywdy, dzwoń jak najszybciej po karetkę. Skoncentruj się teraz na sobie, na poprawie swojego życia, w czym mogą pomóc specjaliści. Może Ci się to wydać śmieszne, ale czasem, gdy nagle coś ściąga mnie w dół (szczególnie przy lęku napadowym jak próbuję się uspokoić), powtarzam sobie w głowie (żeby zająć czymś myśli i się pocieszyć) jak mantrę fragmenty piosenek, wierszy itd. "Czemu Ty się zła godzino z niepotrzebnym mieszasz lękiem? Jesteś - a więc musisz minąć. Miniesz - a więc to jest piękne." Nie traktujmy tej godziny dosłownie, ale nawet cierpienie potrafi przeminąć. Kiedyś już z zaburzeniami potrafiłem być może nawet szczęśliwy, teraz znowu upadłem, ale z tygodnia na tydzień zbieram siły i skoro kiedyś potrafiło być lepiej, to mogę wierzyć, że znowu będzie lepiej. Kiedyś radziłaś sobie, teraz jest gorzej, może być lepiej. Myślę, że nie jest to wcale aż tak naiwne jak może się zdawać w pospiesznej lekturze.