Dobry wieczór. Nie wiem dlaczego to robię, dlaczego to pisze, chyba po prostu muszę się z kimś tym podzielić.Mam 22 lata i przestałam sobie radzić ze sobą, ze swoim życiem. Nigdy nie miałam wsparcia w rodzinie, ciagle poniżanie, zaniżanie mojej wartości, tato dużo pił. Poznałam chłopaka 5 lat temu, byliśmy razem, pół roku temu ze mną zerwał i od tej pory wszystko się pogorszyło. Mam okropne wahania nastroju, czuje ze jestem do niczego, cierpię, bardzo cierpię. Minęło pół roku, a ja czuje ze straciłam jedyną osobę na której mi zależało, moje oparcie, moją miłość. Pojawiły się myśli samobójcze, które mnie bardzo dręczą, myśle o swojej śmieci, wyobrażam sobie swój pogrzeb i czuje się wtedy spokojniej, przeraża mnie to. Zaczęłam robić rzeczy, których robić nie chce, spotykam się z mężczyzną tylko po to, żeby uciec z domu w którym wciąż czuje się poniżona. Płacze za każdym razem kiedy wychodzi z domu, płacze z bezsilności. Nie radzę sobie z podstawowymi rzeczami, nic mnie nie cieszy, straciłam wszystkich przyjaciół, bo straciłam nimi zainteresowanie, a teraz czuje się tak okropnie samotna. Chce zmienić swoje życie, ale nie potrafię...
