Brakuje mi bliskości

[R3nka]

Chciałabym mieć kogoś, komu na mnie zależy. Tak bardzo brakuje mi bliskości, dotyku, czułości.. A jednak nie potrafię nawiązać, albo raczej utrzymać relacji z innymi. Szybko pojawiają się wątpliwości, brak zaufania z mojej strony, a zarazem nikomu nie zależy na mnie na tyle, by mnie przekonać, że się mylę. Po prostu odpuszczają. A ja nie mam odwagi by zawalczyć. Nie chcę się narzucać - skoro nie chcesz, to nie będę do niczego cię zmuszać. 
Pamiętam z przeszłości dosłownie 3 razy, gdy ktoś szczerze mnie przytulił. A mam 26 lat. 
Niby nie pochodzę z patologicznej rodziny. Ale nikt nigdy mnie nie przytulał, nie okazywał uczuć fizycznie, nie słyszałam że jestem kochana. Jeśli się mówiło, to o tym, co było źle.

Dorosłam w przekonaniu, że nie jestem wystarczająco dobra. Nigdy. Czy da się to zmienić? Jak to zrobić? 

[Tomek12345]

Może i ja mam podobnie z tym zawieszaniem wysoko poprzeczki - w sensie mam tak, że mało osób było mnie w stanie zainteresować, a może wystarczająco porozumieć, żebym chciał pogłębiać z nimi relację. Uważam, że wiążę się z tym wielka odpowiedzialność i nie byłby w stanie jej podołać z osobą z którą nie mam tego połączenia. Nie mówię tutaj o sytuacjach od wybuchu mojej choroby, bo wtedy sukcesywnie rozwalałem relacje z innymi ludźmi przez izolację, a spora część znajomych z którymi tak od czasu do czasu miałem kontakt, straciła mną wówczas zainteresowanie. Choć całe dorosłe życie byłem samotny, żyłem samotnie, to zacząłem się czuć samotny w momencie, gdy zapragnąłem nagle poważniejszej relacji romantycznej (całkowicie samotny nie byłem, miałem dwójkę przyjaciół, a przyjaźń traktuję bardzo poważnie, jest to dla mnie właściwie miłość platoniczna). I dużo lepiej się czułem, gdy nie miałem tego pragnienia i chciałbym wrócić do stabilnej samotności. Odkąd choruję to coraz bardziej doskwiera mi współobecnością z bliską osobą. Na pewno od myśli o tej relacji romantycznej, co dodatkowo jest podbite chorobą, nagle zacząłem odczuwać niezaspokojone pragnienie dotyku czy czułości, której przez lata unikałem. Odkąd pamiętam miałem problemy z zaufaniem, czasem ryzykowałem, gdy czułem, że warto zaangażować się w jakąś bliższą relację, co do 4/6 się pomyliłem, co do pozostałej dwójki jeszcze nie... Gdy pierwszy raz w życiu usłyszałem, że mnie ktoś kocha i to jeszcze najbliższa mi osoba - przyjaciółka w której byłem zakochany i która o tym wiedziała, postanowiła intensyfikować relację w stronę romantycznej z jedyną osobą (bez żadnej przesady) z którą tak jej relacja mogłaby mnie skrzywdzić (o czym dobrze wiedziała). Więc z mojej perspektywy lepiej nie słyszeć, że się jest kochanym niż usłyszeć to pierwszy raz od najbliższej osoby, która niecałe trzy miesiące później zrywa ze mną znajomość i zostawia z jednym z najgorszych stanów psychicznych (ostre wahania między drażliwą wersją manii a depresyjno-lękowym spięciem/ściskiem). A co do tego, że nie czujesz się dobra - myślę, że musisz pomyśleć o sobie, zaakceptować się wreszcie jaką jesteś, przestać aż taką dużą wagę zwracać na to, co sądzą o Tobie inni. Tak jak zwykle - bo u mnie się to sprawdza - polecam spróbować zapisać się na terapię, dzięki niej można przepracować wiele problemów, które mogłyby gnębić nas jeszcze przez wiele lat.