Walka

[Mika1996]

Witam. Mam 24 lata, a moje zycie to ciagla walka. W dziecinstwie walczylam  o uwage rodzicow. W gimnazjum walczylam o akceptacje. W zawodce walczym, zeby przezyc. A teraz walcze o sile, zeby to wszystko sie skonczylo.

Nie wiem jak nazywa sie moj stan. Nigdy z nikim nie rozmawialam o tym co czuje. Zreszta, nawet gdybym miala z kim to nie wiem jak. 

Od dwoch lat ciagle towarzyszy mi strach, lęk, stres, czuje sie jakbym byla najbardziej beznadziejnym czlowiekiem na swiecie i wszystko co robie, mowie, slysze i widze tylko mnie w tym utrzymuje. Nawidze siebie i swojego zycia. Nienawidze ludzi, ktorzy mnie otaczaja i nienawidze swojej pracy. Czesto nienawidze swojego psa. Nienawidze jej , bo ją kocham. Gdyby nie ona juz dawno ten koszmar by sie skonczyl.  Ale nie potrafie jej zostawic. Wiem, ze ona tez mnie kocha i to mi nie pozwala. Mam jeszcze rodzicow. Ale chyba obwiniam ich za moj stan. Przez to nie biore pod uwage ich uczuc. Jestem tak samotna, ze az czuje z tego powodu fizyczny bol. Wołam o pomoc, ale nikt mnie nie slyszy. Analizujac w ostatnim czasie moje zalosne zycie doszlam do  wniosku, ze boje sie ludzi. Boje sie tego co swiat moze mi dac. Nie potrafie normalnie funkcjonowac. Nie widze juz w niczym sensu. Nic mnie nie cieszy. Nie mam nadzieji...

[Shelby]

Hej, chcesz pogadać na priv? Czasami wystarczy, ze ktoś posłucha, a ja tez potrzebuje się wygadać  mam wrażenie ze mogłybyśmy znaleźć wspólny język. 

[Mika1996]

Dnia 20.02.2020 o 19:27, Shelby napisał:

Hej, chcesz pogadać na priv? Czasami wystarczy, ze ktoś posłucha, a ja tez potrzebuje się wygadać  mam wrażenie ze mogłybyśmy znaleźć wspólny język. 

Między innymi po to tu jestem z miłą chęcia Cie wyslucham

[Aggs]

@Mika1996 doskonale Cię rozumiem, też mam bardzo podobnie. Rano budzę się z płaczem, że nadal żyję, nie mam siły na samotną wegetację, ale nie mam też siły czy raczej odwagi aby ją przerwać. Czasem mam wrażenie, ze może jeszcze jest nadzieja na zmianę, że może będzie lepiej ale to chyba tylko złudne nadzieje. W końcu mam 34 lata i nadal nic się nie zmienia