Nadmiar empatii, czy skrajna nieumiejętność życia? - problem kobiet, które "kochają zbyt mocno"

[Margarita55]

Mam 64 lata. Za sobą: doskonałą pracę, szereg publikacji o sztuce, uznanie (dość hermetycznego) środowiska artystycznego. Przed sobą: kolejne publikacje, sukcesy zawodowe, długie spacery z psem, samotność w kolejnym (pozornie udanym) związku. W dwóch poprzednich małżeństwach pełniłam rolę osoby silnej, zaradnej, dającej oparcie mężczyźnie. Po śmierci pierwszego męża obiecywałam sobie, że wreszcie będę kruchą, subtelną "blondynką", uroczą, naiwną i nieporadną jak dziecko. Wybierając kolejnego partnera popełniłam te same błędy, co poprzednio. znowu byłam silna, odpowiedzialna, zaradna... Oba moje małżeństwa zakończyły się śmiercią partnerów (pierwszy był chory na epilepsję i zginął w wypadku, w pracy, drugi był alkoholikiem, doskonałym wiolonczelistą, ale w związku talent i pozycja zawodowa nie stanowią wielkiego atutu). Swoje "nietrafione" wybory (pytanie, czy były to wybory, czy raczej wyraz determinacji osoby, która sprawdza się tylko w jednej, przypisanej w dzieciństwie roli?) tak, więc owe "wybory" umiałam sobie wyjaśnić, usprawiedliwiając się sama przed sobą wygodnym stereotypem. Jestem silna przyciągam zatem słabsze osobowości, mój "body language" jest czytelny i jednoznaczny "do bólu". Przed 10 laty zdecydowałam się na kolejny związek. Wybrałam człowieka, który oczekiwał pomocy i wsparcia. Obiektywnie jestem idealną żoną, godzącą pasje naukowe, karierę z dbałością o dom i męża, który doskonale się spełnia w narzuconej przeze mnie roli. Co prawda, gdy wyjeżdżam na kongresy i konferencje naukowe - radzi sam sobie doskonale, perfekcyjnie dba o swoje potrzeby i (jak mawiają ironicznie znajomi) staje się nagle energiczny, pełen wigoru i życia "jak młody bóg". Wyjeżdżam zatem dość często, mając emeryturę - współpracuję z kilkoma periodykami, wykładam na uniwersytecie, nocami piszę, maluję, przygotowuję kolejne wystąpienia na konferencje. Mój świat nie przestaje być jednak "mężo-centryczny". Telefonuję często z trasy by spytać, co robi, jak się czuje, czy wyprowadził psa, czy wziął leki (ma nadciśnienie i cukrzycę).  Coraz częściej czuję się zmęczona, zaniedbywana przez partnera, a nade wszystko - samotna. Mam wielu przyjaciół, znajomych i nikt nie podejrzewa, że pod maską eleganckiego makijażu ukrywam umiejętnie smutek. Gram nadal swoją rolę dojrzałej intelektualistki, osoby "szczęśliwej i spełnionej". I byłby to zapewne interesujący literacki temat, tyle tylko, że pisanie o sobie samej wymaga nadmiernego ekshibicjonizmu, szczerości, na którą zwyczajnie mnie nie stać. 

[psycholog Katarzyna Tuszyńska]

Dobry wieczór,

Przeczytałam Pani wiadomość i chciałabym prosić Panią o potwierdzenie czy dobrze zrozumiałam problem, który Pani zgłasza. Pisze Pani, że czuje się Pani zmęczona, samotna i zaniedbywana przez partnera w związku, który przypomina Pani poprzednie dwa. Pisze Pani również o pewnej roli, która została Pani przypisana w dzieciństwie i która może mieć wpływ na Pani wybory dotyczące partnerów. Jeśli dobrze rozumiem, to czuje Pani rozdźwięk pomiędzy schematem w jakim Pani funkcjonuje a Pani oczekiwaniami co do własnej roli w związku? Z drugiej strony Pani pisze, że mąż spełnia się doskonale w narzuconej przez Panią roli i trochę wyczuwam żalu, że radzi sobie doskonale podczas Pani nieobecności. Sugeruję indywidualne konsultacje z psychologiem, podczas, których będzie Pani mogła przeanalizować kwestie z dzieciństwa, swoje wybory i oczekiwania, a także emocje. Pozdrawiam, Katarzyna

[Margarita55]

Dziękuję za odpowiedź. Możliwość publikowania swoistego dziennika (we fragmentach) pisanego "na żywo" na Państwa portalu - daje mi szansę na rozmowę, uważną i bardzo wnikliwą, z samą sobą. Mam także nadzieję, że komuś przydadzą się moje rozważania, dlatego nie zgłaszam pytań do psychologa. Nie czynie tego w tej chwili, ale nie jest powiedziane, czy nie będę odczuwała takiej potrzeby w przyszłości.  Córka mojego męża, która jest także psychologiem podpowiedziała mi (nie kryłam przed nią rozpaczy) że płacze we mnie skrzywdzone dziecko sprzed lat. Zapewne jest w tym część prawdy. Wyczuwa Pani żal w moim stwierdzeniu, ze podczas mojej nieobecności - mąż doskonale sobie radzi? To nie jest do końca prawda. Zdrowie mojego męża jest w coraz gorszym stanie, a ja nie mogę pogodzić się z tym, co zapewne mnie czeka... Znam swoje oczekiwania, nie umiem poświęcać się dla nikogo, wydaje mi się, ze nie ma powodu bym to musiała czynić. A jednak - czynię, wbrew sobie. Moje życie zawsze przypominało rodzaj sinusoidy: wielkie wzloty i wielkie upadki. Funkcjonowanie na emocjonalnych ekstremach. Dziękuje za uwagę i pomoc. Udzieliła mi Pani bardzo cennej wskazówki - muszę przeanalizować swoje życie. Wiem, że powinnam. Uciekam jednak w pracoholizm, gdyż tylko w sferze działań zawodowych czekają mnie przyjemności, radości, sukcesy. Nie, nie chodzi tutaj o wspinanie się po szczeblach wyimaginowanej kariery, czy o poszukiwanie taniego poklasku, akceptacji. Całe życie tęskniłam do wielkiej, romantycznej miłości. Teraz już chyba nie tęsknię. Tylko do wewnętrznego spokoju, wyciszenia. Pozdrawiam bardzo serdecznie. M.

[psycholog Katarzyna Tuszyńska]

Dzień Dobry, dziękuję za wyjaśnienie, że pisze Pani na forum terapeutycznie dla siebie. Nie będę dopytywać. Może tylko taka jedna podpowiedź z mojej strony aby zamiast "muszę", "powinnam" zastanowić się co "chcę". Pozdrawiam, Katarzyna

[Margarita55]

Gdyby nie fakt, ze siedzi gdzieś we mnie "cenzor", który weryfikuje "literackość" narracji - napisałabym taką nowelę: Wraca zawsze tym samym pociągiem: 16 z minutami przez Bydgoszcz. O 20 z minutami jest w Pile. Kiedy patrzy jak obcy mężczyzna pomaga wysiąść z pociągu obcej kobiecie – serce zamiera jej z bólu. To pewne – nikt na nią nie czeka. Wraca szczęśliwa, naładowana wiedzą i emocjami, z głową pełną metafor, z oczami pełnymi utkanych z zieloności pejzaży. W pociągu słucha Mozarta, koncert na piano 21 dla Eviry Madigan, później Wizzard (Uriah Heep), przy Griegu (muzyka fiordów) ma dosyć. Kubek herbaty z termosu, elektroniczny papieros w toalecie. Próbuje czytać, zazwyczaj coś z poetyki lub teorii literatury. Kończy po kilku zdaniach. Na myśl o domu serce nie bije jej gwałtownie. Telefon do męża: czy zjadłeś? Czy wziąłeś leki? Czy pies był na spacerze, czy pamiętałeś o wodzie? Katalog pytań jest prosty. Katalog odpowiedzi – taki sam. 

Pointa: Nie wiem, czego chcę. Przeżywam wahadełka nastrojów. "Muszę" - wyraz poczucia obowiązku. "Powinnam" - mieszczańska pruderia w stylu "Co na to ludzie powiedzą?". Jedno i drugie - raczej odległe i obce. Żyję tu i teraz, nic nie "powinnam", nic nie "muszę". Pragnę? Być może napisać dobrą prozę pod tytułem "Niekochana". Nie stylizuję życia na literaturę. to raczej życie staje sie tekstem. Pozdrawiam bardzo serdecznie - M.

[Moderator]

Temat zostaje zamknięty, gdyż zakres darmowej konsultacji uległ wyczerpaniu.