Czy to depresja?

[anulka06]

Jestem licealistką i mam 18 lat. Od roku zmagam się z bardzo złym samopoczuciem. Aczkolwiek ten "słaby czas" nie trwa ciągle. Zdarzają się dni, w których jestem  bardzo optymistyczna i wesoła. 

Wydaje mi się, że zatraciłam siebie w ostatnich latach. Odkąd pamiętam byłam "większa niż inne". Byłam z tego powodu wyśmiewana w gimnazjum, porównywana do świni itp. Dodatkowo w szkole, do której chodziłam, pracował mój tata. Przez całe 3 lata gimnazjum musiałam znosić przykre docinki kierowane w jego stronę, przezywanie i wyśmiewanie. Jednak na brak przyjaciółek nie mogłam się skarżyć, bo miałam ich wiele. Zawsze mnie wspierały i wiedziałam, że mogę na nie liczyć. Te 3 lata bardzo dużo mnie kosztowały. To właśnie w czasie gimnazjum znienawidziłam swojego ojca. Osiągnęło to taki poziom, że nawet nie umiałam przebywać w jego towarzystwie. 

W ostatniej klasie gimnazjum zabrałam się za odchudzanie. Na początku było to ograniczenie słodyczy, cukru i zaczęłam ćwiczyć. Kilogramy leciały i podobało mi się to. Jednakże z biegiem czasu wpadłam w jakąś paranoję. Próbowałam wymiotować, głodzić się, a moja waga stała w miejscu. Miałam ogromny problem z samoakceptacją. Nie mogłam na siebie patrzeć w lustrze, bo w odbiciu widziałam otyłą, brzydką osobę. Płakałam całymi nocami, przypominając sobie czasy gimnazjum. Rzecz w tym, że słowa wypowiedziane w tamtym okresie dotarły do mnie dopiero, gdy skończyłam tę szkołę. Nie miałam nawet sił wychodzić do ludzi. 

Rok temu moja mama poroniła. Było to wielkim ciosem w serce dla mojej rodziny. Odbiło się to również na mnie. Czułam pustkę w sercu, ponieważ mimo tego, że mama nie urodziła dziecka, czułam się już do niego przywiązana i już zaczęłam je kochać. 

Pod koniec maja tego roku pojechałam do Lwowa z moją klasą.  Moje załamanie osiągnęło apogeum. Płakałam przy wszystkich 3 razy, gdyż wszystko zaczęło mnie przerastać. Wyolbrzymiałam wiele rzeczy, wmawiałam sobie niektóre sprawy i nie umiałam wytrzymać sama ze sobą. Po wycieczce obudziłam się jakby nowo narodzona. Czułam, że cały smutek zostawiłam na Ukrainie i w końcu umiałam spojrzeć na siebie normalnie. Czułam ulgę i lekkość, w końcu mogłam się uśmiechać naturalnie, rozmawiać z ludźmi. 

Znalazłam chłopaka, odnowiłam relacje ze starymi znajomymi, zaczęły się imprezki.  Nawiązując do chłopaka... wiem, że jestem kochana. Problem w tym, że nie umiem mu tej miłości odwzajemnić. I wiem, że jeśli by odszedł, pewnie by mnie to nie przejęło zbytnio. Od 3 tygodni znowu wróciła mi ta obojętność. Wydarzyło się coś, czego nigdy bym się nie spodziewała. 

Mianowicie poszłam na ognisko. Wiadomo, na ognisku alkohol, papierosy itp. Tym razem byłam jedną z najbardziej trzeźwych osób. Podszedł do mnie chłopak, którego nienawidziłam, przez którego to wszystko się zaczęło- on zaczął mnie poniżać. Tamtego wieczoru się pogodziliśmy i zaczął mi mówić, że się we mnie zakochał. Wiedziałam, że przemawia przez niego wódka, więc nie wierzyłam w te słowa. Siedzieliśmy 10 metrów od ogniska, rozmawialiśmy i zaczął mnie całować najpierw po policzku, później chciał w usta. Przypominam, że mam chłopaka. Surowo odmówiłam i zaczęłam  inny temat. Dołączył do nas mój przyjaciel. Również był pijany. Była noc i gwiazdy były tak  pięknie widoczne, że nie mogłam się oprzeć i musiałam się położyć. Nagle poczułam, że mój przyjaciel mnie pocałował w usta. Odepchnęłam go i odwróciłam się od niego. I... zaczął się do mnie dobierać.  Obrócił mnie do siebie siłą i  wszedł na mnie, zaczął dawać swoją rękę na moją kobiecość i rozpinać pasek do spodni. Byłam w szoku, nie umiałam nic zrobić. Po jakimś czasie w końcu odzyskałam zdrowy rozsądek i go odepchnęłam i odeszłam. Czułam, jak gdyby ktoś wydarł ze mnie życie. Byłam przerażona. Mało tego... dopuściłam się zdrady - całowałam się z tym chłopakiem, którego nienawidziłam. Przez to wszystko nie umiałam zdrowo myśleć. Żałowałam tego strasznie. Powiedziałam mamie o zajściu i  co usłyszałam? Że sama jestem sobie winna tego, że się do mnie dobierał mój "przyjaciel". Bardzo przykro mi się zrobiło, nie miałam w nikim wsparcia. Nikt nie rozumiał tego, czego go nie odepchnęłam, czemu nie dałam mu z liścia. Może nie na miejscu jest tu porównywać z osobami zgwałconymi, ale one wiedzą, że ciężko jest się bronić przed czymś takim. 

Od tamtego wieczoru  chodzę obojętna. Prawie zerwałam z chłopakiem - wybaczył zdradę. Przyjaciółki się ode mnie odwróciły. Czuję się jak zwykła szmata, mam jakieś obsesje, lęki. Boję się dosłownie wszystkiego, będąc równocześnie obojętnym. Nie radzę sobie z tym już. Proszę o wsparcie.