Nielubienie dzieci przez DDA

[Mona]

Nurtuje mnie taka jedna kwestia. Ludzie dziwią się kiedy mówię że nie chcę mieć dzieci a ja szczerze mówiąc sama nie wiem czemu tak mam. Właściwie trudno mi powiedzieć czy to jest tak że ich nie lubię bo raczej aż tak źle nie jest. Mimo to jakoś inaczej się przy nich czuje i wtedy utwierdzam się w przekonaniu że macierzyństwo nie jest dla mnie. Czy to jest część syndromu DDA? 

[psycholog Rafał Marcin Olszak]

Intrygujący i ważny temat. Dziękuję za jego poruszenie na forum.

Stosunek do dzieci i macierzyństwa może być uwarunkowany wieloma czynnikami, więc trudno jednoznacznie stwierdzić, czy w przypadku danej osoby jest to kwestia tzw. syndromu DDA. 

Tym niemniej może być coś na rzeczy. Niektóre DDA przyznają, że boją się, iż zrobiłyby swoim dzieciom piekło podobne do tego, jakie same przeżyły w dzieciństwie, bo takie mają zakorzenione wzorce (a przynajmniej tak uważają). Ofiary przemocy często noszą w sobie poczucie winy za to co się stało, a przez to mają przeświadczenie, że same są zdolne do podłych czynów.

Istnieje też wyjaśnienie, które mówi, że DDA nie tyle nie lubią dzieci, co kategorycznie nie akceptują własnych na nie reakcji, które mają sobie za złe szczególnie mocno. Odbierają własne negatywne reakcje jako dowód na to, iż nie nadają się na rodziców. Czują też poczucie winy, kiedy nie są w stanie zapanować nad negatywnymi odczuciami pojawiającymi się na przykład wtedy, gdy dziecko sprawia kłopoty. Tymczasem chociażby zirytowanie czy zezłoszczenie się na kogoś, kogo się kocha, także na dziecko, nie jest zjawiskiem, na podstawie którego należy wyciągać tak daleko idące wnioski, bo to może się zdarzyć każdemu i jest ludzkie. Grunt, by zachowania towarzyszące tym uczuciom pozostawały asertywne, prawidłowe, a do tego przecież DDA są jak najbardziej zdolne. 

Innym wyjaśnieniem jest lęk przed bliskością u niektórych DDA, bo bliskość kojarzy im się raczej negatywnie jako źródło bólu emocjonalnego, nadużyć czy rozczarowań. Tymczasem małe dziecko tego w ogóle nie rozumie i może przytulać się czy chcieć bliskości osoby dorosłej, bo na przykład po prostu chce się bawić. DDA w obliczu takiej spontanicznej, a przez to w pewnym sensie nieznoszącej sprzeciwu bliskości niejako narzuconej przez dziecko sztywnieją i czują się nieswojo. Wówczas swoje gesty odbierają jako sztuczne, za co znowu się winią i w czym doszukują się dowodów na rzecz tezy, jakoby nie nadawały się na rodziców. 

Jest jeszcze gorzej, gdy jakieś DDA ma problem ze spontanicznością, bo gdy w domu rodzinnym była zabawa, kończyło się to zwykle piciem jednego lub dwojga rodziców i ostatecznie awanturą. Dziecko jest wulkanem energii i zachowuje się spontanicznie, co u takiego DDA może powodować niepokój. Tak to już jest z lękiem. Gdy ktoś doświadczył czegoś złego wracając ciemną uliczką, to w przyszłości może odczuwać zaniepokojenie ilekroć znajdzie się w tego typu miejscu. Nie dotyczy to tylko uliczek, ale wielu różnych kontekstów. Jeśli spontaniczność zwiastowała problemy, bo na przykład rodzic stawał się właśnie taki aż za bardzo po spożyciu alkoholu, DDA może czuć niepokój ilekroć znowu doświadczy cudzej spontaniczności albo samo się na tym przyłapie. Są to rzeczy do przepracowania w psychoterapii indywidualnej, grupowej i oczywiście w toku samego życiu, choć trzeba przyznać, że problemy związane z brakiem spontaniczności, usztywnieniem bywają wyjątkowo trudne do pokonania. Jakkolwiek nie jest to niemożliwe.

 

[mia1985]

jestem DDA i tez nie chcoałam miec dzieci(swoich bo z wykształcenia jestem pedagogiem i pracowalam wiele lat jako opiekunka) Nie chciałam miec cieci bo balam sie że dziecko odbierze mi coś, że zepsuje moje zycie ale także ja "zepsuję" je. Nie wiem czy miało to zwiazek z moim ojcem alkoholikiem ale tak bylo. Mówie w czasie przeszłym bo teraz jestem matka. nie z wyboru a z przypadku, ale musze powiedziec ze wieksze szczescie spotkac mnie nie moglo.