jak pozbyć się syndromu ofiary (długotrwałego)

[użytkowniczka]

Jakie kroki poczynić, żeby przestać być ofiarą - mowa o samotnej 40letniej kobiecie z syndromem kobiety podatnej na zranienie połączonym z syndromem ofiary, który jeszcze został spotęgowany przez utratę pracy i unieruchomienie fizyczne po wypadku. 

Jak mogę się odbić od dna, skoro od zawsze zachowywałam się jak ofiara (dopiero teraz jestem w stanie to stwierdzić), użalającą się nad niesprawiedliwością świata. Ukazując się jako znerwicowana ofiara, która się boi własnego cienia i niczego nie jest pewna - proszę uwierzyć, że długo mi zajęło dojście do tego wniosku. Wcześnie myślałam, jacy ci ludzie są niewdzięczni i niesprawiedliwi, że mnie nie wspierają. Miliony telefonów do wszystkich znajomych z wyżalaniem się. Od paru lat widzę, że w trakcie wydarzeń, nawet ci nieliczni, którzy do mnie dzwonią prywatnie, a znają mnie szereg lat dyplomatycznie oddalają się z mojego otoczenia. Dodatkowo z paroma z członków tej społeczności poszłam do łóżka. Jednorazowo. Dokładnie jakbym miała na twarzy wypisane „wykorzystaj mnie”. Ja za każdym razem robiłam sobie nadzieję na związek (!).

Podsumowując pytanie: 1. jak można się pozbyć tego syndromu ofiary? 2. i jeśli tak, to po jakim czasie 3. i czy w takich okolicznościach da się realnie osiągnąć szacunek innych w tym samym środowisku? czy lepiej zrezygnować z zawodu i zmienić zupełnie otoczenie.

 

[Dżasta]

1. już poczynilas pierwsze kroki i to te najtrudniejsze.. zauważyłaś ten problem. Teraz staraj się zmieniać bieg myśli kiedy najdzie Cię żeby kogoś za coś osadzac itp...

2.czas to sprawa indywidualna, im częściej będziesz pieć pozytywne lub neutralne myśli tym prędzej wejdą Ci one w krew

3. Ci ktorzy sa otwarci pewnie zauwaza zmiane ale zazwyczaj jest niestety tak, ze jak juz przypnie sie komus etykietke to przez jej pryzmat juz sie tego czlowieka widzi

[użytkowniczka]

Dzięki, ale wolałabym,  żeby doradzil psycholog. 

Myślałam od zawsze pozytywnie i tym przyciągałam właśnie wykorzystywaczy. Gdy byli ze mną dłużej bliżej zwierzalam się z moich nieszczęść. Ale przyciągałam ich uśmiechem, pogoda ducha. 

Teraz mam to uświadomione, ale nadal zachowuje się jak ofiara. Robię to co, chcą inni. Odczytuje ich pragnienia. 

Jak to przerwać? 

[psycholog Rafał Marcin Olszak]

Nie ma na to odpowiedzi, którą dałoby się jednym tchem zawrzeć w wątku na forum dyskusyjnym. Zdecydowanie warto skonsultować się z psychoterapeutą w celu przepracowania tego typu problemu w trakcie terapii. Jeśli chodzi o problemy związkowe mógłbym polecić na przykład psycholog, psychoterapeutkę Adrianę Żak https://ocalsiebie.pl/profile/2507-psycholog-adriana-żak/?tab=field_core_pfield_1