Muszę to poprstu z siebie wyrzucić....

[she_lost91]

Mam 33 lata , jestem mamą dwóch cudownych chłopców których kocham nad życie i właśnie dla nich tkwię w tym błędnym kole. Z moim partnerem jestem od 2011 roku , miałam wówczas zaledwie 19 lat , każdy w tym wieku chyba myśli że wie najlepiej prawda ?! Ze mną było inaczej , byłam bardzo zagubiona , chciałam jak najszybciej uciec z domu przed matką narcyzem która terroryzowała nasze życie... Co za ironia skończyłam jak mój własny ojciec... Znałam z Polski mojego partnera , ale zaczęliśmy być razem gdy był on już ty w UK.... Dziś wiem że wybrałam go , bo był drogą do ucieczki.. mimo to byłam zawsze pogodna , uśmiechnięta , głodna wiedzy i świata , naiwna.... Pierwsze dwa lata to była słodko gorzka wojna między nami , powinnam odjeść wcześniej , nie zrobiłam tego i tak zostaliśmy rodzicami , postanowiliśmy walczyć dla dziecka , szło różnie , mój partner to wybuchowy człowiek bardzo lubi ranić słownie , niszczyć to co dobre , w gruncie rzeczy on nie jest zły , poprostu ma taki charakter , gdy synek miał 2 tygodnie podnosił na mnie rękę i uciekałam z domu z synem , pomogli znajomi, wówczas już byłam złamana , ale zostałam bo się bałam że nie dam rady , że sobie nie poradzę , mój strach znowu wygrał.... Bywały lepsze momenty , i więcej tych złych , mój partner doskonale wiedział gdzie zaboli najbardziej, moje łzy dawały mu poczucie satysfakcji, zadowolenia , twarz może udawać , ale oczy , w nich zawsze ujrzysz prawdę , więc przestałam płakać , przestałam okazywać uczucia , zabiłam się wewnętrznie , stworzyłam tyle pokoi pozamykanych na klucz i udawałam że nie istnieją... Nie mówię że ja nie jestem bez winy , często zdarza mi się powiedzieć coś głupiego , zadziałać impulsywnie , i to go bardzo złości , czy to że lubię pomagać innym , ale to sprawia mi radość , i nie robię tego kosztem rodziny czy swoich pieniędzy , ale to i tak dla niego było złe.... W 2016 urodził się drugi syn , dodam że życie intymne to poprstu obowiązek dla mnie.... Zaczęłam uciekać pierw w książki , czytałam bardzo dużo w czasie wolnym bądź gdy partner grał na PS4, zaczęły się ostre awantury o to , czułam się wiecznie zła , niewystarczająca , ciągle za mało idealna , gdy mówiłam o rozstaniu on mówił że ja go uratowałam , zmieniałam, dzięki mnie jest lepszy i fakt trochę się zmienił , w między czasie zachorowałam na łuszczycowe zapalenie stawów , pierwsze dwa lata to był koszmar , ten ból , codzienny ból , musiał mi pomagać wstać z łóżka , pomoc się wykąpać itp , każda czynność była mega ciężka , ale pracowałam dalej , nie mogłam pokazać że jestem słaba , zaczęły się długi , zaczęłam grać na automatach , nie doszło to do mega ciężkiej sytuacji ale narobiło kłopotów , bardzo bałam się porozmawiać z partnerem , do tej pory się boje , odrazu w mojej głowie wyje alarm że on mnie zabije , może nie dosłownie ale strach był i jest potężny. Nie czuję się ofiarą przemocy fizycznej bo zdarzyło się to kilka razy w ciągu tych wszystkich lat , może z 7, on mówi że wie że nawet jeśli ja go sprowokowałam to on nie powinien tak zrobić....  W 2019 on miał wypadek , który wpędził nas w problemy finansowe które ja pogłębiłam nadmiernym kupowaniem rzeczy na raty i lekkim graniem , nie nie jestem uzależniona od hazardu , nie zajmuje on moich myśli , poraz kolejny uciekałam w niego gdy chciałam nie myśleć , nie czuć , kolejny raz byłam tchórzem... On się w końcu dowiedział , obwinia o wszytko mnie , oczekuje że to ja wszystko naprawie , ja się zmienię , i to ok zawiodłam go i okłamywałam, on obiecał że będzie przy mnie że pomoże , że to pewnie depresja , byłam za to wdzięczna , tylko że awantury są co chwila , słowa takie że ahhh... Chciałam dziś zadzwonić do psychologa poprosić o radę , wygadać się i zrozumieć gdzie leży problem , nie pozwolił mi na to , powiedział że skoro sama wcześniej podjęłam złe decyzje to teraz też muszę sobie sama radzić bo mogłam myśleć wcześniej. Teraz każdy powie odejdź , tylko że my jako rodzina , on jako ojciec jest zupełnie inny , ma tak silna i dobra relacje z synami , pod tym kontem nie mogę powiedzieć o nim złego słowa , chłopcy nie są świadkami tych awantur ani rękoczynów... Powiedziałam że chce się rozstać bo ja naprawdę już dłużej nie dam rady , powiedział że nie dam rady sama , że moja głowa jest zepsuta i zniszczę dzieci , tak mi namieszał w głowie że już nie wiem gdzie leży prawda.... Dalej jestem słaba , chciałabym żeby było łatwo , żeby poprstu zniknął , umarł , zakochał się w kimś innym co kolwiek , ale żeby znikł... Wiem że dużo problemów jest we mnie , jestem tchórzem , jestem słaba , jestem załamana , dla mnie jest już za późno , ale może to tylko moje tłumaczenie , nie wiem , ale zrobię wszystko by chłopcy nie płacili za moje błędy , oni chcą mieć dom , mamę i tatę , syn ma 11 lat a gdy raz podjęłam próbę rozmowy z nim o tym że może dojść do rozstania to zaczął moczyć się w nocy , to była moja wina i nie mogę pozwolić by oni przez to cierpieli , ale nie wiem ile jeszcze dam radę , chciałabym żeby ktoś mnie uratowal, ale tak się przecież nie da , dla mnie już nie ma ratunku , bynajmniej narazie....

[mih]

Cześć, do psychologa nie musisz iść. Zacznij online. Na pewno musisz dobrze przemyśleć wybór osoby do pomocy bo nie każdy bedzie w stanie. Bardzo duzo jest materiału w necie, może Ci podejdzie. Nie poddawaj sie, to tylko taki słabszy okres.Masz dla kogo żyć, nie tylko dzieci ale też dla samej siebie. To sie da jeszcze poukładać.