13letnia dziewczynka nie widzi świata poza swoim dorosłym kuzynem, czy to normalne?

[mushroom]

Od pięciu lat wychowujemy z partnerem jego córkę z pierwszego małżeństwa. Jej matka odeszła, gdy dziecko było małe, podczas rozwodu została pozbawiona praw rodzicielskich, urwała wszelki kontakt, nie płaciła też alimentów. Córka partnera to wrażliwa, zamknięta w sobie trzynastolatka, zainteresowana głównie graniem na komputerze. Nie ma bliskich przyjaciół, nie wychodzi z domu poza szkołą i zbiórkami harcerskimi. Z nami kontakt ma dobry i przyjazny, choć odkąd zaczęła dorastać, odsunęła się i stała się krytyczna - jak to nastolatka. W zeszłym roku założyła sobie Facebooka i nawiązała na nim znajomość z kuzynem od strony matki, swoim ciotecznym bratem. Kuzyn ma 19 lat. Dosłownie od razu się z nim zaprzyjaźniła i zaczęli rozmawiać ze sobą całymi dniami. W trakcie wakacji bardzo naciskała, więc pojechaliśmy odwiedzić tych ludzi (kuzyn mieszka z rodzicami i dziadkami na wsi 200 km od nas). Widać było, że córka jest bardzo zaangażowana emocjonalnie w tę znajomość. Po powrocie dalej rozmawia z kuzynem codziennie przez cały dzień, od przyjścia ze szkoły do pójścia spać. Z pokoju słychać jej śmiech, rozanielony głos. Ewidentnie jest nim zauroczona, jeśli już coś do nas mówi to zawsze o nim, planuje przyszłość w której on występuje. Trwa to już z pół roku. Z jednej strony cieszę się że ma przyjaciela, z drugiej niepokoi mnie, że ten przyjaciel ma 19 lat. Nie rozumiem, dlaczego chłopak u progu dorosłości całe dnie spędza rozmawiając z 13letnią kuzynką. Nie jestem też przekonana, że to wzór od którego chciałabym by dziecko czerpało wartości (nie ma matury, nie kształci się, jego rodzina bardzo lekko podchodzi do faktu porzucenia córki przez matkę, po rozwodzie unikali kontaktu), choć staram się go nie oceniać, bo go nie znam. Tłumaczę sobie, że daje jej to wsparcie emocjonalne i zastępuje w jakiś sposób kontakt z matką. A jednak powraca do mnie myśl, że to dziwne. Zadaję sobie pytania, czy on nie widzi, że dziewczynka zakochała się w nim po uszy? Podoba mu się to? Jakie są jego intencje? Ostrzeganie córki nic nie daje: jest nastawiona obronnie i powtarza, że kuzyn jest dla niej jak brat, a swoje intensywne uczucia tłumaczy sobie tym, że jest to jej rodzina. Jestem przekonana, że jest z nami szczera. Wolę, żeby mówiła do nas o kuzynie, niż żeby nie mówiła wcale. Z nim nie rozmawialiśmy. Średnio budzi moje zaufanie: np. latem namawiał ją, żeby u niego na parę dni zamieszkała (z nim w jednym pokoju, bo mają mały dom). Myślę jak do tego podejść, bo zależy mi, żeby nie utracić zaufania córki. Biorę pod uwagę, że może to tylko platoniczna znajomość, która skończy się sama z czasem, tym bardziej że nie mają możliwości się spotykać. Jednak na razie nic się nie kończy, wręcz przeciwnie. Czy jest się czym niepokoić? Zostawić to tak, jak jest? Czy trzeba działać? A jeśli tak to jak? Zależy mi na niej i nie chcę, żeby wpadła w jakieś kłopoty.

[Małgorzata_Margo]

Przede wszystkim zacząć rozmawiać z nastolatką. Sama zauważyłaś, ze ograniczyła z Wami codzienny kontakt. Zamyka się w pokoju i w nim ma swój świat. Nie powinniscie z mężem biernie na to patrzeć bo dziewczyna może się z lekka pogubić. Polubiła kuzyna, stawia go na ważnym miejscu w swoim życiu. Rozmawiaj z nią i pytaj często kim jest dla niej bliski kuzyn. To delikatna kwestia, tutaj nie chodzi o postawienie granic, o krytykę  dziecka, ale o dobrą komunikację i zaufanie, które jest ważne w relacji rodzic/opiekun a dziecko (tym bardziej nastoletnie). Sprobuj bardziej zaangażować ją w pomoc proponując wspólne porządki, zakupy, albo i nowe pozalekcyjne zajęcia, które odbywają się poza domem. W nowych miejscach jest większa szansa na nowe znajomosci. Podobnie szkoła i nauka, która się zaczęła. To byc moze jej ostatnia 8 klasa szkoły podstawowej (13 lat, ale mogę byc w błędzie), a zatem niedługo przygotowania i myślenie co dalej z jej edukacją. To dobry czas na ukierunkowanie wyboru szkoły ponad podstawowej. Padną pierwsze pytania, gdzie chętnie mogłaby sie zobaczyć i co robić dla siebie. Teraz ma w pewnym sensie to ograniczone, cały czas jest w domu i na łączach z tym młodzieńcem. Wspomniałaś o graniu, byc może i razem grają on-line w tę samą gierkę i stąd te śmiechy i słyszane rozmowy. Znam to doskonale. Różnica wieku między tym dwojga jest kilka lat, ale dziewczynki bardziej zaprzyjaźniają się i kolegują ze starszymi chłopcami bo szybciej się rozwijają. Miej nadzieje, ze chłopak ma dobre intencje, aczkolwiek z rodzicielskiej troski nie gódź sie na samodzielne jej wyjazdy czy wspólne nocowanie w jednym pokoju. Jeśli chcą sie zobaczyć, zaproście go do siebie w pojedynkę bądź z rodzicami. Rozmowa tez nie jest żadnym nietaktem. Wychowujecie w końcu młodą dziewczynę za którą jestescie odpowiedzialni. Jego rodzice luźniej podchodzą „do sprawy”, bo przecież to pełnoletni kawaler. Macie prawo do obaw. Każdy rodzic chce dobra dziecka. Małymi krokami, ale i z rozmysłem powinno się udać dotrzeć do dziewczynki. To tez czas buntu i pokazywania swoich racji, szczególnie, gdy czują dzieci doping zewnętrzny. Czeka Was lub Ciebie jako kobietę trudne zadanie, ale bądź dobrej myśli.