Bratnia dusza poszukiwana

[Angie11]

Hej. Siedzę sama ze swoimi czarnymi myślami i wpadłam na pomysł, że napiszę tutaj. Nie zaszkodzi, a może coś z tego dobrego wyjdzie i to nie tylko dla mnie.

Przez 8 ostatnich lat byłam w związku, w który "weszłam" mając 22/23 lata. Jestem osobą bardzo wrażliwą, która lubi dbać o tę drugą osobą i sprawiać, żeby była szczęśliwa, a jak już się zakochuje to z myślą żeby to było na zawsze. Niestety się nie udało. teraz z biegiem czasu dotarło do mnie jak bardzo były partner był toksyczny, ciągle wszystko robiłam źle, ciągle pretensje no ale wiadomo, miłość to miłość więc zabolało i boli nadal... 7 miesięcy temu rozstanie, które bardzo przeżyłam, próba naprawy związku aczkolwiek ciężko to nazwać próbą kiedy ex nie dopuścił mnie do siebie, nie dał się przytulić, nie dał pocałować wtedy kiedy ja tego chciałam, takie rzeczy działy się tylko jak On tego chciał, a mówił, że kocha jak był pijany i otwarcie mówił, że ja głupia byłam jak wierzyłam w słowa pijanego człowieka. Podobno nie kochał tak nikogo jak mnie w każdym bądź razie do sedna. Związałam się z nim jak byłam bardzo młoda, poświęciłam się Jemu, wspólnemu ognisku domowemu, jego dzieciom z drugiego małżeństwa (duża różnica wieku między nami) i jeszcze do tego wszystkiego dochodziła była żona, matka dzieci która zatruwała nam życie... No i tak jakoś wyszło, że nie mam znajomych, jestem sama jak palec w wynajmowanej kawalerce, a przeżywanie rozstania i ból egzystencji byłoby dużo łatwiejsze mając kogoś z kim można wyjść na spacer, spotkać się, pogadać, wyjść na impreze... I tutaj dochodzimy do puenty, może jest tutaj ktoś, też samotny jak ja albo niekoniecznie, z Krakowa, kto chciałby się spotkać i zakumplować?

[pharmacy_123_00]

Dzień dobry.  Jestem ,,nieco" dość młodsza 😅 Mam 23 lata. Otóż od 11 miesięcy jestem w szczęśliwym związku- po 4 letnim toksycznym podobnie jak Pani w którym to moje zdanie było na wszelki sposób negowane, a jeżeli było inne i wynikały z tego kłótnie to była zawsze moja wina i musiałam ,,pracować" na zaufanie - i pozostały mi straszne przyzwyczajenia.  Mianowicie jeżeli z chłopakiem się posprzeczamy,  mamy burzliwą wymianę zdań co zawsze kończy się porozumieniem i tym iż za każdym razem się godzimy ja mam potem różne przemyślenia... Że jestem złym człowiekiem, że on po takim czymś przestanie mnie kochać, przestanie mu zależeć.... itd --> to jest obecnie mój problem. 

Nie wiem jakie jest Pani zdanie o tym ,ale może nie zaszkodzi mi zapytać... 

Po okresie sielanki normalne jest to że osoby w związku się kłócą, maja jakieś nieporozumienia i sprzeczki ? 

Nie wiem jak uporać się z tego typu męczącymi myślami...

Moja 1 myśl? Może możemy sobie pomóc nawzajem