Śmierć 2 dzieci

[Natalia95]

Witam, mam 25 lat. Mam za sobą jedno poronienie. A 2 lata temu straciłam drugie dziecko, synek urodził się z wada genetyczna, 2 miesiące walczyliśmy, raz umieral na naszych rękach, a za dwa dni odszedł jak pojechaliśmy na chwilę do domu. Z jednej strony sobie poradziłam z tym, a z drugiej mam takie dni że nie wstaję. Myślę cały czas o tym wszystkim co było.  Strasznie pragnę mieć dziecko. Ostatnio wszyscy wokół mają dzieci, albo są w ciąży. Jakoś nie mogę na patrzeć. Z mężem o tym wg nie rozmawimy, bo nas to boli dalej. Nie wiem, nie widzę żadnego sensu w życiu. Wstaje każdego dnia ledwo z wstanę z łóżka. Idę do pracy, wracam idę spać i tak mój dzień w kółko . Chyba że mam wolne to przeleże cały dzień w łóżku. Nie wiem co już mam robić. Z mężem się nie dogaduje ostatnio,  ciągle mówi że jestem gruba że powinnam schudnąć. Bo po ciąży przytyłam i to 10kg zostało. Ciągle mi to wypomina. Ciągle wypomina mi że nie mam.swoich pieniędzy, bo dopiero poszłam do pracy i dopiero zaczęłam zarabiać. W domu też nikt mnie nie rozumie. Przyjeżdżają dzieci mojego brata i czasem bez zastanowienia mówią że nie mam dzieci, że nie muszę się martwić o przedszkole bo mnie to nie dotyczy itd. Q starsi nic z tym nie robią, a mnie to.boli. ostatnie 2 tygodnie są coraz gorsze, codziennie płacze w poduszkę bo już nie mam na nic sił. Proszę o poradę 

[nostromo]

Też się często zastanawiam dlaczego ludzie wiedząc o czyjejś tragedii potrafią perfidnie, z premedytacją uderzać w czułe punkty. W takich momentach dostają ode mnie spojrzenie "spod byka" i kończy się głupie gadanie. Jednak zagadki dlaczego to robią nie rozwiązałem. Może lubią się znęcać nad słabszymi, w potrzebie, w ciężkie sytuacji? Jeśli tak jest (jak w świecie zwierząt) to nie ma wyjścia, tylko silna osobowość i gruba skóra, czasami dobra riposta nam uratują życie.

Jeśli znajdziesz chwilę możesz opisać swój plan powrotu do pełni sił tj. do stanu kiedy będziesz się uśmiechać i cieszyć dniem. Opisując go zaczniesz działać. 

 

[Włóczykij]

Cześć Natalia,

wszedłem na to forum, aby napisać że dziewczyna mnie zostawiła... że na koniec dowiedziałem się jakim to zerem i złym człowiekiem jestem... materialistą.... no i że chyba przez to lekką depresję mam i czuję się jak nic nie warty śmieć. Ale trafiłem na Twój temat.... Nie jestem w stanie nawet sobie Twojego bólu wyobrazić. Sam bardzo chciałbym mieć dzieci, a pomimo lekkiego 30+ nadal ich nie mam. Potrzebujesz pewnie czasu na żałobę po stracie. Nie jestem żadnym psychologiem, ale chyba nie ma sensu zapominać o nich, one na pewno gdzieś tam są i są wdzięczne Tobie że przyszły na świat, a teraz ich energia istnieje i ruszyła w dalszą wędrówkę.

Wagą nie przejmuj się póki co. Na swoim przykładzie powiem, że mam wolną przemianę materii, do tego dochodzi praca biurowa i często zdarzało mi się że tyłem dodatkowe kilogramy... 5-15 kg. Czasami to tycie było połączone z problemami osobistymi lub/i w pracy, wówczas nie istotne było czy byłem wyćwiczony na siłowni czy miałem oponkę na brzuchu i sporo dodatkowych kilogramów. Także to co waga póki co wskazuje to nie przejmowałbym się, ale polecam spacery, bieganie i jeżeli jesteś w stanie to wysiłek fizyczny. Mi jakakolwiek aktywność fizyczna zawsze pomagała "na głowę" Nie od razu widać efekty, ale codziennie trochę i za jakiś czas powinno także samopoczucie się poprawić. Ja dzisiaj przeszedłem już swoje ~10 km.

Pozdrawiam Cię.

Edytowano Kwiecień 18, 2021 przez Włóczykij