Śmierć dziecka

[Lusia123]

Witam, mam 19 lat, jakiś czas temu zmarł mój pierwszy jedyny syn. Mój syn chorował na serce. Praktycznie całe jego życie czyli 9 miesięcy walczyliśmy o jego życie w szpitalu. Przechodził różne operacje. W ostatnim czasie gdy jeszcze żył był w dobrym stanie, mieliśmy wychodzić do domu miałam nadzieje ze zaczniemy normlanie żyć.. gdy z dnia na dzień jego stan stał się krytyczny. Lekarze walczyli o jego życie lecz nie udało się już więcej mu pomóc. Nie mogę poradzić sobie z jego odejściem. Miałam ciężkie życie. Wychowałam się w domu dziecka. Mój syn był jedynym sensem mojego życia. Przy nim czułam się że nie jestem sama. Teraz gdy go nie ma nie daje sobie rady. Nie chce żyć bez niego. Nie mogę spać jeść ani funkcjonować normalnie. Dręczą mnie wyrzuty sumienia że mogłam zrobić coś lepiej.. pragnę być przy nim.. zaczynam bać się o swój los.. Nie mam od nikogo wsparcia.  Po prostu rozrywa mnie na kawałki już tak dalej nie mam siły żyć. Błagam o pomoc..

[nostromo]

Mogę Ci powiedzieć jak wygląda proces powrotu do normalności samemu po takiej tragedii.

• podziękuj synowi za to że z Toba był. Ciesz się z czasem, który razem spędziliście
• załóżmy że niebo istnieje. Pozwól mu odejść do Aniołów. Pomyśl, że teraz on widzi "z góry" co robisz, jest Twoim sprzymierzeńcem i może Ci pomagać. Żyj przyzwoicie, dzielnie i z pogodą ducha. Tak żeby był z Ciebie dumny
• pochowaj go w miarę blisko miejsca, w którym mieszkasz teraz
• jeśli możesz odwiedzaj jego grób dzień w dzień, ile razy dasz radę. To pomaga się pożegnać i daje ogromną ulgę w cierpieniu. Z każdym rokiem jest co raz lepiej. Po trzech latach będziesz już spokojnym człowiekiem
• wybierz pomnik i zaplanuj jak go kupić
• zakończ rozmyślania o zrobieniu czegoś lepiej. Wszystko co potrafiłaś zrobić w tamtym czasie z wiedzą i możliwościami jakie miałaś zostało zrobione. Dręczenie siebie zabija, dosłownie.

Daj znać jak sobie radzisz.